Melken in 1936: op een krukje naast de koe

Een tafereel uit 1936. Melken gebeurde tot laat in het jaar in de wei. Dieren kregen een touwtje om de achterpoten om weglopen en omschoppen van de melkemmer te verhinderen, de melker zat ernaast op een melkkrukje, soms ook wel een schammel genoemd. Dat stoeltje moest liefst niet lukraak naast een koe gezet worden, de windrichting was belangrijk.

Een cursusboekje uit 1939 beschrijft dat de koe met de neus in de wind gezet moest worden en wel zo dat de wind langs de rechterkant van de flank streek. Op elke koe en op elk uier zaten immers altijd wel stof en andere vuildeeltjes, die zouden bij deze opstelling onder de koe door weggeblazen worden en niet de emmer in.

Schoon melken nog niet overal prioriteit

Hygiëne was belangrijk, het cursusboekje hamerde er flink op omdat schoon melken nog lang niet overal topprioriteit had. De melkemmer diende brandschoon te zijn, maar ook de handen en de kleding. Een blauw katoenen pak of overall die makkelijk te wassen was, dat was het beste. En dat pak moest ’s winters eigenlijk niet in de stal blijven hangen maar erbuiten en beslist ver uit de buurt van kuilvoer.

Niet veel boeren kuilden voor de oorlog al gras in maar wie het wel deed, wist dat het gruwelijk kon stinken. De lucht trok overal in en zou zo mee de melkemmer in gaan. Dat zou strafkorting opleveren bij de melkfabriek, die streng was op stinkmelk.

Op de foto straalt de melk met een harde straal de emmer in zodat het flink ging schuimen. Dat vond men een goed teken, schuim was een maat voor kwaliteit, hoe meer schuim hoe beter.