De juiste kop

“Waarom ben je nou op een boer gevallen?”, wordt mij nog steeds wel eens gevraagd. Meestal maak ik er maar een grapje van en antwoord ik dat hij een goeie kop had.

Eerlijk gezegd weet ik het zelf ook niet echt. Ik had nooit bedacht dat ik boerin zou worden. Geboren in een gewoon burgergezin, in het westen, in een rijtjeshuis. Met een enorme liefde voor dieren, dat moet wel gezegd. Maar ik had mijn toekomst uitgestippeld in het oosten van het land, in een huisje met een stukje grond erom voor wat hobbyvee.

Van hobbyvee is hier niet echt sprake. Voor Wijnand valt iedere ezel, hond of kip onder gedoogbeleid. Maar dat ‘stukje’ grond is wel gelukt. En Wijnand heeft nog steeds een goeie kop.

In de stal val ik ook op koeien om de kop. En sinds onze enige rode koe een paar jaar geleden sneuvelde door een voor mij nog steeds onbegrijpelijke pootbreuk, heb ik toch een nieuwe favoriete koe. Ze heeft weliswaar de verkeerde kleur, maar ze is oké. Supersterk, inmiddels ruim acht jaar oud, met een frame waar iedere HF-dame jaloers op is. Die kwart Montbéliarde-genen zijn zo overduidelijk aanwezig dat je haar gewoon niet kunt missen. Ze steekt overal bovenuit. Als ik de stal in kom, tilt ze herkauwend haar grote witte kop op en hebben we meteen oogcontact. Soms komt ze even naar het hek en krijgt ze een handje krachtvoer. Ze straalt enorm veel kracht en rust uit. Wat een heerlijke koe. Ik houd van koeien met mooie hoofden. Als ik begin over koeienkoppen, kijkt Wijnand mee meewarig aan. Hij herkent zijn dames aan de uier. De kop zegt hem niets.

Maar ik weet wel hoe dat komt. De kalfjes zijn mijn domein. Als ze net geboren zijn, houd ik onze kalfjes uit elkaar door naar de kop te kijken. Ieder kalf heeft zijn eigen uitdrukking en aftekening. Je ziet pittige sprankeloogjes, romantische droomogen, blessen en kollen. Die uitdrukking raken de kalfjes nooit meer kwijt. Na een paar jaar hebben ze nog steeds een pittige of een slome kop. En dan komt pas de ontwikkeling van de uier. Maar dan loop je al twee jaar achter in het kennen van het dier. Nee hoor, laat mij maar naar hoofden kijken, in mijn gevoel daarbij heb ik me bij mens en dier nog nooit in vergist.