1959: van gras tot snoeihout, alles kon erin

In de kap van de maaikneuzer zat een verstelbare klep, waarmee te regelen was of het gras tot achterin de wagen werd geblazen of tot voorin. In Nederland zijn maaikneuzers niet veel gebruikt; ze legden het af tegen de opraapwagen. – Foto: Misset

Het was een Engelse vinding uit 1958, waarmee de fabrikant ronkend adverteerde. Het zou de meest ontwikkelde, modernste en vernuftigste machine in zijn soort zijn. Op gebied van veelzijdigheid en prestatie was er in de hele wereld niets dat eraan kon tippen. Hij was niet alleen bruikbaar voor het maaien en kneuzen van gras maar tevens van mais. Ook in de hooibouw en bij strohakselen zou hij onovertroffen zijn. Er was zelfs snoeihout mee klein te maken.

Andere fabrikanten volgden

Er moet iets van waarheid in die beweringen gezeten hebben, want al snel brachten andere fabrikanten machines op de markt die wel heel erg leken op deze. De Taarup is een van de bekendste en die is in Nederland meer gebruikt dan de Rotaflail.

Grote, brede kap

Wat alle maaikneuzers uit die tijd gemeen hadden, is de grote, brede kap. Daarin gebeurde het allemaal. Er was behoorlijk wat vermogen voor nodig om het gewas gedegen te kneuzen. Als dringend advies kregen gebruikers nog mee om vooraf molshopen plat te slaan, want elke ongelijkheid ging bij een iets te krappe afstelling van de zooltjes zonder pardon mee naar binnen.

De eerste gras rij was altijd een lastige. Die werd, als de kneuzer naast de trekker reed, hoe dan ook platgereden en dan kon de maaikneuzer er niet meer bij. Dit werd opgelost door er later in tegengestelde richting overheen te gaan; dan pakte de machine het platgereden gras wel.

Dit artikel is te lezen in Boerderij 35 van dinsdag 28 mei en is onderdeel van de rubriek Zo ging het toen