1958: snel bouwen op de oude fundering

Op de foto wordt gewerkt aan de fundering van een schuur. Bestaande resten konden soms blijven zitten, erop werd met betonelementen en fabrieksmatig gemaakte wanden in korte tijd een nieuw gebouw gezet. – Foto: Misset

Deze foto uit 1958 heeft ooit bij een artikel over boerderijbouw gestaan. Er was in die tijd een boel gaande op dat gebied. De wederopbouw na de oorlog leverde namelijk een paar problemen op. Er moest ten eerste zóveel nieuw- en herbouwd worden dat er niet genoeg bouwvakkers waren om dat in heel korte tijd te doen.

Bouwmaterialen schaars en duur

Daarbij waren bouwmaterialen schaars en dus duur. Vóór de oorlog kostte een partij van duizend bakstenen nog 11,50 gulden, na de oorlog was dat 65 gulden. Dakpannen? Die gingen van 36 naar 188 gulden voor duizend stuks. Een kuub bouwhout kostte in 1937 nog 20 gulden, na de oorlog moest je er 180 gulden voor neertellen. En zo was het met alles: knetterduur.

Om kosten te besparen, ging men in serie bouwen. Als alle modellen hetzelfde waren, kon je sneller werken dan wanneer er voor elke boerderij streekeigen maatwerk moest komen.

Kant-en-klare onderdelen

Parallel aan deze ontwikkeling werden kant-en-klare onderdelen ontwikkeld. Grote panelen die je in één keer rechtop kon zetten, bijvoorbeeld. Dat scheelde niet zozeer in de hoeveelheid materiaal, maar wel in de arbeidskosten.

Vanaf 1958 hield ook het Instituut voor Landbouwbedrijfsgebouwen in Wageningen zich bezig met fabrieksmatige bouwelementen. Hiermee was de bouwtijd van een flinke schuur met wel drie weken in te korten. Met systeembouw werden niet alleen nieuwe schuren, stallen en boerderijen gezet, ook beschadigde werden ermee gerepareerd zoals op de foto.

_{In de video hieronder zie je de bouw van een schokbetonnen boerderijschuur in de Noordoostpolder.}