1953: ploegen op de wintervoor

Deze ploeg is voor achter het paard. Veel boeren die later overstapten op werken met de trekker, vonden dat ploegen met het paard een fijner en kruimeliger resultaat gaf. Per trekker werd de grond opzij gekwakt in plaats van neergevlijd. – Foto: Misset

Ten eerste de ploeg zelf natuurlijk. Een variant voor achter het paard. Het werktuig is voorzien van 1 ploegschaar die op de foto diep in de sneeuw is verdwenen. Die sneeuw is een tweede aspect van ‘lang geleden’. Was een dik pak sneeuw in de winters vroeger niks bijzonders, nu is het een zeldzaamheid.

Gunstig effect winterploegen

Dat de ploeg op de foto buiten is blijven staan, heeft waarschijnlijk te maken met recent gebruik. Winterploegen werd vroeger namelijk aangeraden. Een onderzoek van Wageningen Universiteit uit die jaren, rept van een gunstig effect op de verkruimeling van de grond indien men ploegt op wintervoor. Dat ploegen moest niet dieper dan 20 centimeter, anders zou dorre dode grond mee omhoog komen. Het ging alleen om het losmaken van de bovenste laag zodat de vorst de kluiten uit elkaar kon drukken. Dat zorgde enerzijds voor een mooi egaal zaaibed in het voorjaar, anderzijds voor een goede sponswerking.

Maximaal kruimeleffect

Regenwater werd zo eerst opgenomen voor het doorzakte naar de doorlatende ondergrond. Een te dun ploeglaagje had onvoldoende bergingscapaciteit waardoor regenwater op het perceel kon blijven staan. Dat zou de grond verpesten en de structuur doen vergaan. Het was het best om zware kleigrond vroeg in de herfst al te ploegen voor een maximaal kruimeleffect, lichtere gronden konden ook later nog wel. Zavelgronden werden in het zuiden des lands soms in december nog geploegd.

Dit artikel is te lezen in Boerderij 12 van dinsdag 18 december en is onderdeel van de rubriek Zo ging het toen