1952: weidegang was goed voor alles

Het eerste handboek varkenshouderij uit 1946 was jarenlang de standaard. Het roemde weidegang wat goed zou zijn voor de weerstand, de vruchtbaarheid, de eetlust, de vleeskwaliteit en wat al niet meer. Weidegang diende zoveel mogelijk te worden doorgevoerd, liefst in kruidige weiden. – Foto: Misset

De dieren op de foto zijn van het type landvarken. Deze zeer vruchtbare ‘hangoorvarkens’ kwamen zeker begin negentiende eeuw heel veel voor. Pas later werden stevige Groot Yorkshires, kortweg Yorks, ingekruist mede doordat er op de aankoop van beren subsidie zat.

Stammenstrijd

Niet elke boer was verrukt van de York. De staande oren zouden niet deugen. Andere prezen deze stand juist, weer anderen moesten sowieso niets van kruisingen hebben en deden dat af als ‘hutspotfokkerij’. Zuivere stamboekdieren, dat was volgens hen je ware. In sommige streken ontstond een heuse stammenstrijd om wat het beste varken zou zijn, maar uiteindelijk won de robuuste York toch stevig terrein. Later zorgde inkruising van het Deense Landvarken, met hangoren, weer voor enige verfijning.

Krimp door oorlog

Wat de stand van de oren ook was, tijdens de crisisjaren in 1932 deed dat er even niet meer toe. Toen Denemarken de Engelse markt bestormde met hun bacon-varkens, bleef Nederland ermee zitten. De prijzen stortten in, de varkensstapel kromp fors. De Tweede Wereldoorlog zorgde voor verdere krimp. Het zou tot in de jaren 50 duren voor de varkenshouderij weer in de lift zat. Maar toen ging het ook snel. Zeugen in de wei werden een zeldzaamheid.

Dit artikel is te lezen in Boerderij 52 van dinsdag 25 september en is onderdeel van de rubriek Zo ging het toen