Snake attack

Het is zomer en de mensen hebben weer meer tijd voor hun huisdieren. Dierenartsen draaien nu overuren. Ik moest naar een varken toe dat door een slang was gebeten.

Het is duidelijk te merken dat de zomervakantie is begonnen. Veel mensen zijn dan vrij en hebben alle tijd om uitgebreid naar hun huisdier te staren. Ineens vallen er dingen op die nooit eerder zijn opgevallen en wordt er aan alle kanten advies ingewonnen en gegoogled. Om na vier dagen alsnog een dierenarts te bellen die dan DIRECT moet komen. Het aantal visites naar pet pigs en pet sheep (als huisdier gehouden schapen/varkens door – vaak – totaal onervaren burgers, in Engeland overal en in iedere achtertuin te vinden) is de afgelopen weken drastisch toegenomen. Varkens zijn hier populairder als huisdier dan Labradors.

Varken door slang gebeten

Aan de telefoon klonk het wel vrij spannend: er was een varken door een slang gebeten en nu begon het hele varken op te zwellen en het was gillende spoed. Ik wist niet eens dat er giftige slangen in Engeland waren (en ik heb het later nagezocht: die zijn er ook niet, op adders na, maar die kom je sporadisch tegen).
Toen ik aankwam, bleek het verhaal iets anders in elkaar te zitten dan de eigenaresse de assistente telefonisch had verteld. Ten eerste was het varken al vijf dagen ‘ziek’ (kreupel met ernstig opgezwollen voorpoot) en ten tweede was de slangenbeet een ‘idee’ van de buren. Een slang was er echter nooit gesignaleerd. De zwelling bleek ook gewoon beperkt tot de onderpoot. Tot zover.
Lizzy had pijn, dat was wel duidelijk, maar die slangenbeet kon ik met de grootst mogelijke moeite niet terugvinden. Het leek eerder op een gewrichtsontsteking waarbij te lang gewacht was met bellen (en dus met de behandeling). Tot zover kon ik het aan. Lizzy onderzocht, behandeld voor de zere poot en de eigenaar geprobeerd uit te leggen wat er scheelde. Met de nadruk op ‘geprobeerd’, want ze bleef de slangenbeet een beter verhaal vinden dan mijn gewrichtsontsteking. Ik heb inmiddels geleerd dat daar tegenin gaan weinig werkt, dus liet ik het maar zo en schreef duidelijk op de visitebrief mijn versie van het verhaal.

Te weinig medicijn?

Twee dagen later belde mevrouw opnieuw. Ze had mijn visitebrief nagelezen en het was haar opgevallen dat ik ‘maar’ een paar milliliter had toegediend van de betreffende medicijnen (pijnstilling en antibiotica). Nu had ze ooit een blauwe maandag bij een dierenarts gewerkt en het kon niet zo zijn dat die paar milliliter genoeg waren voor Lizzy. Lizzy was namelijk veel groter dan een kat (goh, echt?) en ik had dezelfde dosis gegeven als haar dierenarts ‘altijd’ aan katten gaf.
Tuurlijk. Tot tien tellen en rustig inademen. Ik vertelde haar dat ik uiteraard op de hoogte was van de dosering en de grootte van Lizzy. En dat niet alle medicijnen dezelfde dosering hebben, zeker niet totaal verschillende medicijnen voor katten en varkens. En dat Lizzy exact de dosering had gekregen die ze nodig had.
Na een gesprek van 20 minuten was ze overtuigd. Maar ze had nog wel een vraag: die pijnstiller, wist ik wel zeker dat dat een pijnstiller was? Die had namelijk een heel andere naam op internet. Ik had nog maar 43x uitgelegd dat de pijnstiller zijn werk deed (Lizzy at namelijk weer, Lizzy liep beter en de zwelling was minder).
En toen kon ik het niet meer aan. Ik zei – met de grootst mogelijke veronstschuldiging- dat er een spoedgeval binnenkwam en dat ik direct moest gaan. Zo vervelend, maar ik moest echt ophangen nu. Ze begreep het. Spoedgevallen doen het altijd goed als excuus…