‘Meer fosfaat moet mogen op klei’

Columnist Arie Noordam blijft hameren op ruimte om meer fosfaat te geven op de klei. “De aanhouder wint.”

Toen ik op 13 september in mijn stukje pleitte voor het verruimen van de mestnormen – lees volledig loslaten van die regels als de mineralentoestand van de grond normale cijfers laat zien – kwamen de reacties massaal los. Van collega’s die het hartgrondig met mij eens waren tot afkeurende reacties.

‘Duurzame dromers soms net zwerm papegaaien’

De afkeurende geluiden, en dat is het idiote in deze discussie, kwamen vooral uit de hoek van iedereen die duurzaam denkt, droomt en vooral roept. Soms is het net een zwerm papegaaien. Zonder kennis van zaken wordt iets roepen; dat vraagt dan om meer uitleg.Voor de duidelijkheid: we spreken hier over kleigrond. Daar telen wij op en daar schrijf ik over. Zandgrond heeft andere normen en daar heb ik geen verstand van.

‘Pw-getal moet en kan omhoog naar 45’

Ik wil er geen wetenschappelijk verhaal van maken, maar ik baseer me wel degelijk op wetenschappelijk onderzoek als ik schrijf dat de fosfaatcijfers omlaaggaan bij de huidige normen. Wij voeren nu eenmaal meer af dan aan. Absoluut niet duurzaam!

Dat we bij een Pw-getal lager dan 25 mogen herstellen, is prima. Maar dat getal kan en moet naar 45 worden bijgesteld. Ook dat niveau geeft nog geen uitspoeling. Volgens een oude wijsheid, nu wetenschappelijk onderbouwd: de toestand in de grond is belangrijker dan de gift.

Verder willen we in de akkerbouw het organischestofgehalte op peil houden; pure noodzaak, maar onmogelijk met de huidige regels. Stro achterlaten (vraagt stikstof voor de vertering), drijfmest uitrijden en groenbemester erop werkt prima, maar vraagt ook stikstofruimte en die ruimte hebben we niet! Ook moeten we voor 1 september uitrijden, terwijl we gemakkelijk tot 15 september kunnen uitrijden en zaaien. De regels beperken ons in het uitrijden van dierlijke mest en benadelen dus zowel de akkerbouwer als de veehouder. Voor ons heeft juist die dierlijke mest veel voordelen ten opzichte van kunstmest door de mineralendiversiteit in dierlijke mest.

‘Waarom mogen wij niet duurzaam telen?’

Bovenstaande is een onderbouwd verhaal en toch worden we beperkt. Hoe kan dat? Waarom mogen wij niet duurzaam telen? Een deel van het antwoord is dat er deskundigen zijn die dat ook willen, maar dat die overstemd worden door betweters die denken dat alles vanzelf gaat. Er ligt toch voedsel genoeg in de super? Nog wel ja! Verdiep je eens in onze problematiek, zou ik die groep willen toeroepen. Laat ons ook duurzaam werken.

‘Sector heeft probleem: we zijn verdeeld tot op het bot’

Maar ook wij als sector hebben een probleem. Verdeeld tot op het bot en daardoor geen stem, geen vuist! Als de NAV voorstander is van meer mestruimte is dat prima, maar dat wordt nauwelijks gehoord. Ook is er een ondefinieerbaar wantrouwen van de veehouder jegens de akkerbouwer. Waarom?

De aanhouder wint: daarom blijf ik erop hameren dat we elkaar niet alleen nodig hebben maar ook veel profijt van elkaar kunnen hebben. Eén stem, één doel en één win-winsituatie!