Iraanse aardappeloogst

Zonder te beregenen voor de oogst, krijg je in Iran geen aardappel uit de grond.

Medewerkers van het proefbedrijf in Iran, waar ik een tijd heb gewerkt, verbouwen naast pootaardappelen ook nog 20 hectare consumptieaardappelen. De professionals verbouwen niet onder de 80 hectare. Het moet rendabel zijn. Het Seed Production Institute Iran (SPII) heeft niet meer irrigatiewater en niet meer geld. Het fonds is immers bedoeld om graan te kweken en proeven met koolzaad en aardappelen te doen.

Irrigeren

De vochtvoorziening is een groot probleem voor de Iraanse consumptieaardappelteelt. Tijdens deze teelt zetten de medewerkers van het proefbedrijf iedere 14 dagen het land blank via grote plastic slangen. Deze liggen voor de rijen langs en zijn voorzien van één afsluiter per vier rijen. In de oogsttijd is het in Iran overdag nog steeds 25 tot 30 graden met wind. De planten verdorren zeer snel. Twee dagen voor de oogst maken de medewerkers het land opnieuw nat om de grond te kunnen bewerken.

Loofdoding

Door de extreme droogte is de loofdoding eenvoudig. De Iraniërs laten het gewas simpelweg verdrogen. Vanaf het moment dat de watertoevoer wordt stopgezet, nemen loofdoding en knolafharding 14 dagen in beslag. De ruggen die in deze tijd volledig uitdrogen, worden hard als beton en zijn nauwelijks open te breken om te rooien. Voor het rooien moet dus beregend worden.

Volvelds beregenen

Irrigeren met driptape is hier niet afdoende om de ruggen vochtig genoeg te krijgen en zo rooien mogelijk te maken. Daarom kiezen de Iraniërs om volvelds te beregenen met 20 millimeter. Daarna wordt de driptape uit de ruggen getrokken en opgerold en worden de aanvoerleidingen direct uit het land verwijdert. Op die manier kan er ongestoord gerooid worden. Het rooien moet snel gebeuren, anders is de grond alweer keihard.