Het lot van een familiebedrijf

Met familie een bedrijf runnen zou een makkie moeten zijn. Je kent elkaar immers van haver tot gort? Nou, mooi niet.

Pas was ik op een bijeenkomst met louter boerinnen. Het ging over familie en onderlinge communicatie. Boeiend onderwerp. Iedereen heeft namelijk familie en er is altijd gedoe. Tv-series over familieheisa scoren dan ook altijd goed: Dallas, Dynasty, Oud Geld, noem maar op.

Waarom is er altijd gedoe in families? Niet omdat er zoveel gepraat wordt. Familietherapeute Else-Marie van den Eerenbeemt legde uit dat juist in families veel gezwegen werd. Om de lieve vrede, of omdat men denkt dat de ander het ook zonder woorden wel weet. Nou, niet dus.

Wat ook veel voorkomt is dat er wel woorden zijn, maar niet de echte. Een vader die steeds moppert dat zijn zoon het bedrijf niet goed runt, wil eigenlijk erkenning. Erkenning voor zijn eigen gezwoeg waardoor de zoon ook boer kon worden. Maar die zoon hoort dat niet. Die hoort alleen dat zijn vader moppert dat hij te veel krachtvoer geeft.

Of de schoondochter. Die ziet ineens haar schoonmoeder ongevraagd de dode bloemen uit de geraniums plukken. Woest wordt de schoondochter. Waar bemoeit het mens zich mee! De schoonmoeder heeft moeite om de verzorging van haar zoon en haar vorige huis over te laten aan een ander. Maar dat zegt ze niet. Ze zegt ook niet dat de schoondochter het eigenlijk geweldig doet. En de schoondochter kan het niet opbrengen om te zeggen dat ze eigenlijk erkenning wil voor haar eigen werk waarmee ze zo druk is dat er geen tijd meer is voor de geraniums.

Van den Eerenbeemt had voor dergelijke situaties geen kant-en-klare oplossingen. Maar alleen al het feit dat ze het begréép. En dat al die boerinnen niet de enige waren. Dat maakte de kelen dik en de ogen rood. Er zit zo veel pijn in families. En zo weinig erkenning voor elkaars inspanningen.