Henriëtte verloor haar zoontje; ‘De boerderij was mijn redding’

Ze heet Henriëtte maar iedereen noemt haar Jet. Als dochter van een varkenshouder was ze bekend met het boerenleven. Als het even kon, hielp ze thuis mee. Ook voor een klusje als biggen castreren, draaide ze haar hand niet om. Maar het bedrijf overnemen, dat zat er niet in. Het was gedateerd, al het werk moest met de hand, automatisering ontbrak. “Er zat geen toekomst in”, kijkt Jet terug. In plaats daarvan wilde ze veearts worden. Gaandeweg echter veranderde het plan, het werd humane geneeskunde. “Ik wilde als dokter werken in Afrika en daarna als huisarts in Nederland. En zo is het gegaan.”
Na een aantal jaren in Tanzania ging ze als huisarts aan de slag op het Friese platteland. Haar partner had zijn werk als biologisch-dynamisch melkveehouder. Samen bespraken ze of Jet naast haar baan ook thuis dingen op wilde pakken. “Wytze heeft altijd gezegd dat het geen verplichting was en zo zag ik het ook niet. Meewerken leek me wel leuk.”

Ik was heel onbevangen zwanger

Maar nog voor het zover kwam, werd Jet zwanger. “Ik werkte nog fulltime, we zaten in een verbouwing, ik had veel energie en totaal geen angst dat het mis kon gaan. Bij de 20 wekenecho zei de verloskundige dat de baby een grote jongen was en dat verbaasde me niets. Wytze is ook een beer van een vent, hij is twee meter lang. Alles bij elkaar was ik heel onbevangen zwanger.”

Buikklachten

Tot ze op een zondagochtend buikklachten kreeg. “Het was een beetje een rommelig gevoel waar ik verder geen aandacht aan besteedde. Er had een koe een gebroken rug omdat ze vast had gezeten onder de selectiepoort. De veearts moest komen, daar ging die ochtend alle aandacht naar uit.”

Het krampgevoel in haar buik hield aan. Jet dacht aan buikgriep maar belde voor de zekerheid toch de verloskundige. Die wist het meteen: dit was geen buikgriep, het waren weeën en ze kwamen veel te vroeg. Er kwam een ambulance het erf op en voor ze het wist lag Jet in het Universitair Medisch Centrum Groningen aan de weeënremmers.

Intussen moest Wytze voor de boerderij van alles regelen. De bedrijfsverzorging kwam, de vader van Jet hielp mee en Wytzes zus sprong eveneens bij. “Dat heb je met koeien, je kunt er niet zomaar bij weg.”

De weeënremmers hielpen onvoldoende en na een zwangerschap van slechts 24 weken werd hun zoontje via een keizersnede geboren. “Dat was omdat een natuurlijke bevalling te zwaar zou zijn voor hem. Hij lag namelijk in een stuit met een gestrekt beentje.”

Verzwakt na operatie

Toen Thymen op 27 augustus 2019 ter wereld kwam, woog hij 850 gram. “Er lag echt een miniatuur-baby’tje in de couveuse.” Met hem ging het aanvankelijk wel goed, maar Jet had het na de operatie zwaar. Vier uur bleef ze op de OK, in totaal verloor ze vijf liter bloed. Hoewel verzwakt voelde ze zich meteen moeder en wilde ze per se naar Thymen toe. Wytze reed haar in een rolstoel naar de afdeling neonatologie waar ze hem mochten buidelen. Dat wil zeggen dat hij op de ontblote borst van zijn vader en moeder lag. Het verschaft te vroeg geborenen een veilig gevoel en het is voor de ouders een fijne manier om contact te maken.

NEC-infectie

Op de tweede dag zei de arts: ‘groen licht, we gaan ervoor’. Thymen was stabiel en hij kon verder zonder ondersteuning. “Maar ik was voorzichtiger. Ik heb zelf de nodige medische kennis en ik dacht: eerst zien dan geloven. Ik wist dat te vroeg geboren kindjes heel vatbaar zijn voor long- en darminfecties.”
Precies dat is wat er gebeurde, Thymen kreeg een NEC-infectie oftewel een Necrotiserende Entero Colitis. Dat is een acute en ernstige darmontsteking die kan ontstaan doordat de darmen nog niet volledig zijn ontwikkeld.

Jet en Wytze logeerden inmiddels in een zogenaamd Ronald Mac Donald huis zodat ze steeds in de buurt waren. Tussendoor reed Wytze op en neer naar de boerderij om vinger aan de pols te houden. Op 7 september belden de verpleegkundigen dat Thymen bloed in zijn luier had. Wytze besloot toen om die dag niet naar huis te gaan.

Zo’n piepklein hummeltje aan al die infusen

In het ziekenhuis gingen alle registers open om Thymen te behandelen. “Zo’n piepklein hummeltje aan al die infusen, het ging me door merg en been. En het hielp niet, hij ging achteruit. Wytze zag het niet meteen maar ik wel, ons kindje werd grauw. Aan zijn oogjes zagen we hem een strijd voeren. Hij kreunde, had pijn. Toen zei ik: dit komt niet meer goed.”

Ze had gelijk. Diezelfde avond overleed Thymen, 10 dagen oud. De verpleging zorgde voor kleertjes en voor een mandje waar hij in kon liggen. “Daarna wilden we nog maar één ding: met hem naar huis.”

Overal waar ons hart ligt, is Thymen nu ook

Vrienden kwamen hen halen en daar gingen ze. Terwijl het buiten goot van de regen zaten zij op de achterbank met hun zoontje in de mand tussen hen in. “Het was heel fijn om hem bij ons te hebben. Hoewel we ontzettend verdrietig waren, voelden we ook een soort rust. Hij hoefde niet meer te lijden.”
Ze regelden de uitvaart en strooiden Thymens as deels uit bij de levensboom op het erf van de boerderij. Een ander deel zit in een ring die Jet altijd draagt en tot slot strooiden ze wat as uit in Kenia want ook Wytze heeft een band met Afrika omdat hij er opgegroeid is. “Overal waar ons hart ligt, is Thymen nu ook.”

Daarna stond de realiteit weer voor de poort. De boerderij vroeg alle aandacht en voor Jet voelde dat goed. Ze kon toch niet stil zitten, moest wat doen. Elke dag schoof ze mest van de roosters en maakte ze de ligboxen schoon. “Opstaan en aan de slag, dat gaf structuur. In zekere zin was de boerderij mijn redding.”
Al snel ging ze ook weer aan het werk in de huisartsenpraktijk maar dat bleek te veel van het goede. “Vooral zaken die te maken hadden met de dood trok ik niet. Ik kon anderen niet de aandacht geven die ze nodig hadden.”

Angsten

Daarbij kreeg Jet angsten. “Ik dacht dat ik nooit meer een kindje zou krijgen, dat het nooit meer goed zou komen. Ik werd somber en depressief maar wilde geen antidepressiva. Als arts ken ik de bijwerkingen daarvan. Die zouden invloed kunnen hebben op een eventuele volgende zwangerschap.”

Ze stopte niet met werken maar deed wel een stapje terug. Van Wytze kreeg ze vervolgens schilderlessen cadeau om haar uit de sombere spiraal te halen. “Als kind tekende en schilderde ik ook, maar het was er al jaren niet meer van gekomen. Nu begon ik er weer mee.” De boerderij vormde haar inspiratiebron. Ze schilderde de koeien, de schapen en de hond maar ook de dieren die ze tijdens haar jaren in Afrika had gezien. “Dat heeft me zó geholpen. Ik overwon mijn somberheid. Natuurlijk miste ik Thymen en wat had kunnen zijn. Ik vroeg me af hoe het zou zijn geweest als hij was blijven leven en hier op de boerderij gespeeld zou hebben met onze hond Eefje.”

Kinderboek

Jet begon daarover te fantaseren en dat bleek het begin van een vrolijk kinderboekje voor Thymen en zijn eventuele broertjes en zusjes. Ik zou er mijn schilderijen en tekeningen in verwerken en zo de herinnering aan hem levend houden.”

Het boekje was bijna klaar toen Jet opnieuw zwanger raakte. Weer verliep de zwangerschap niet zorgeloos. Na tien weken begon ze bloed te verliezen. De angst sloeg haar om het hart, maar moeilijker vond ze de voorgeschreven rust. “Ik mocht niets meer doen. Niet helpen op het bedrijf, niet fietsen, niet traplopen, niets. Schilderen deed ik staand en toen ik daar harde buiken van kreeg, moest ik ook daarmee stoppen. Mijn docente heeft me daarna geholpen de laatste stukjes van het boekje af te maken.”

Na 38 weken zwangerschap kwam dochter Eke kerngezond ter wereld. Dolgelukkig waren Wytze en Jet maar op de achtergrond was de angst dat het mis kon gaan aldoor aanwezig. “Toen ze na acht weken een beetje bloed bij haar poep had omdat haar darmen verstopt zaten, kon ik dat als arts wel plaatsen maar Wytze schrok zich wezenloos.”

Opnieuw onzekere tijd

Eke is inmiddels bijna een jaar en Jet is opnieuw in verwachting. Ook deze keer moet ze heel rustig aan doen want wederom gaat het niet zonder complicaties. “Ik blijk een slappe baarmoederhals te hebben. Dat verhoogt het risico op een vroeggeboorte. Er is momenteel niets dat daarop wijst, maar het is voor ons toch erg spannend en onzeker.”

Een verschil met de vorige keer is dat ze nu al een kind heeft en daardoor minder tijd om te tobben. Verder geniet Jet van de ruimte en de levendigheid van de boerderij. “Ik zit niet opgesloten op een flatje. Het uitzicht is hier prachtig en Wytze komt steeds met verhalen over wat er allemaal gebeurt bij de koeien. Op afstand bemoei ik me er er een beetje mee. Eigenlijk is ook nu weer de boerderij mijn redding.”