Eifel-boer heeft enorme landhonger

Sommige boeren in de Eifel hebben hun bedrijf vier keer groter laten groeien. Maar de ooit kleine Eifel-boer heeft zich flink verkeken op de kosten.

In de Eifel heerst een enorme landhonger. Boeren blijven voor pachtland maar tegen elkaar opbieden. Er wordt zeker vier keer zo hoog geboden dan kortgeleden normaal was. Wat ook opvalt is dat er steeds meer wordt gemopperd over de afstanden hier in het middelgebergte. Boeren moeten steeds grotere afstanden afleggen om van hun ene stuk land naar het andere te komen. Zelfs dorpsbewoners morren over de overlast van de grote trekkers. Die scheuren met volle giertanks met wel 50 kilometer per uur door de dorpsstraten. Onlangs hield ik een trekkerchauffeur aan. Ik vroeg hem of hij wat langzamer wilde rijden, omdat er jonge kinderen achter auto’s aan het spelen waren die hij niet kon zien. Als antwoord werd ik uitgescholden en vervolgens negeerde hij mijn waarschuwing.  De man woont nota bene schuin tegenover ons.

Boeren moeten kilometers omrijden om bij hun land te komen

Mensen die in het dal wonen hebben net als ik steeds meer problemen met deze rondscheurende boeren. De trekkers vliegen door hun hoge snelheid soms bijna uit de bocht en drukken fietsers en automobilisten van de weg.

Het gevolg is dat deze boeren na vele klachten door de gemeenten gesommeerd zijn om een omweg te nemen. “Maar”, zo vertelde een boerin me, “alleen al om jouw dorp heenrijden kost ons tien minuten per gang meer. Voor zesmaal gieren is dat 120 minuten die we meer aan loonwerk kwijt zijn, weet je wel hoeveel diesel dat kost?”  Vooral hier in dit heuvelachtige gebied zijn dat meerkosten.

Boeren hebben zich verkeken op de dieselkosten

De boeren hier die gegroeid zijn tot viermaal de grootte van hun vroegere bedrijf, noem ik Icarus-boeren. De bank ging graag met hen in zee voor de bouw van een grote stal. Maar naast de aankoop van vee en het inhuren van meer personeel moet er gezorgd worden voor meer land. De boeren blijven maar tegen elkaar opbieden. Steeds hoger gaan de biedingen. Ik moest sterk denken aan Daedalus wiens zoon Icarus met zijn wassen vleugels naar de zon wil vliegen, de waarschuwingen van zijn vader negerend. Op een gegeven moment smelt de zon de was van zijn vleugels. Icarus stort naar beneden, zijn ondergang tegemoet. Ik heb het vermoeden dat deze ooit zo kleine Eifel-boeren zich hebben verkeken op de kosten, zoals de hoeveelheid diesel die nodig is om van het ene stuk land naar het andere te rijden.

Veel geld bieden voor pachtland

Deze week hoorde ik dat de trekkerchauffeur die me zo heeft uitgescholden alle verpachters langs is gegaan van een boerin uit ons dorp, die met haar bedrijf gaat stoppen. Hij heeft de verpachters in naam van die grote boer veel geld geboden voor hun pachtland. Zoals het er nu naar uitziet gaat de verkoop van het bedrijf van de boerin niet door, want er blijft dan alleen wat land om haar stal over. Dat betekent dat óf de koopprijs enorm daalt óf dat de verkoop niet doorgaat. Gevolg: geen pensioen voor de boerin. Want zolang je je bedrijf niet volledig verpacht of verkocht hebt, krijg je hier in Duitsland nul komma nul pensioen.

Zodra er geld in het spel komt, is het iedere boer voor zich

Als je als boer niet over lijken gaat, red je het hier niet. Vroeger hielp iedereen elkaar bij het inkuilen als er regen op komst was, maar dat kun je in deze tijd vergeten. Het is ieder voor zich, en maar hopen dat de ander het niet redt. Ja, dat hebben mijn man en ik gemerkt toen we een keer met ons tweetjes met harde wind de kuil aan het toedekken waren. Twee boeren uit ons dorp reden langs en stopten om te blijven kijken, maar geen van beiden stak een hand uit. We hebben het samen gered, wat een heel goed gevoel gaf, maar wél met een bepaalde bijsmaak.

Ik vind dit een nare tijd. Ik denk aan de verpachters die een jaar geleden nog zeiden dat ze alleen maar hoopten dat de grote boeren het niet zouden redden: ‘die horen hier niet in de Eifel’. Maar je ziet, zodra er geld in het spel komt … Het is afwachten hoe het verder gaat.