Decentraal

Energiebedrijven zijn alleen geïnteresseerd in grootschalige initiatieven.

Bij mij in de buurt is opwinding over windmolens. De provincie heeft aangegeven dat deze ruimtelijk gezien hier mogen. Vrijwel meteen werden grondeigenaren benaderd door onduidelijke bv’s die riante vergoedingen beloofden voor molens op hun land. In een aantal gevallen zijn concrete plannen ingediend. Grootschalige plannen voor grootschalige windparken.
Zoals overal is er weerstand van omwonenden, vooral vanwege landschap en lawaai. Dat laatste is logisch, molens maken een storend lawaai. Wat landschap betreft heb ik minder bezwaren, landschappen veranderen aldoor. Het is een kwestie van mooi of lelijk en ik vind landschappen met molens wel interessant.
Grootschaligheid is karakteristiek voor het energiebeleid in ons land. De energiemaatschappijen verdienen hun geld aan het grootschalig opwekken van stroom. Het liefst met grote centrales, desnoods met grote windparken. Kleinschalige opwekking bij boeren en burgers is voor hen niet interessant. Maatwerk leveren kunnen ze niet. Teruglevering aan het net kost veel gehannes en ze hebben geen greep op wat en wanneer geproduceerd wordt. Tuinders en eigenaren van losse molens kunnen daarover meepraten. Geen netcapaciteit, lage terugleverprijzen, drempels en obstakels.
De afkeer van decentrale opwekking is ook goed te zien in de subsidieregelingen voor zonnepanelen voor particulieren. Die kunnen alleen maar bedacht zijn door iemand die panelen wil voorkomen. Formulieren, eisen, certificering, controles. Terwijl het zo simpel is. Iemand die zo’n paneel op het dak legt, gebruikt hem, want de variabele kosten zijn nul. De subsidieregeling is natuurlijk van de overheid, maar de pen van de ambtenaar is vastgehouden door de Essents en de Nuons.
Nader onderzoek naar de invloed van die bedrijven op het energiebeleid lijkt me interessant. Tot die tijd wantrouw ik alle grootschalige plannen. En de volgende serie panelen leg ik wel zonder subsidie.