Automatische drinkbakjes

Het systeem bestaat nog steeds en werkt doordat het dier met de snuit op een lepel of klepel drukt. Al doende gaat de kraan open en stroomt er vers water in het bakje. Zelfdrinkers waren alleen mogelijk als men was aangesloten op het waterleidingnet. Rond 1950 gold dit voor 25% van de Nederlandse huishoudens nog niet.

Dieren konden met de bakjes drinken wanneer ze dorst hadden, ze waren niet meer aangewezen op de veehouder die twee keer per dag water in hun voertrog goot. Soms ging dat via een losse houten geul die aan de ene kant onder de handpomp werd gehangen en aan de andere kant boven de voertroggen. Soms ook was het een kwestie van sjouwen met emmers.

Zelfdrinkers bij varkens hingen op ‘poephoogte’, zodat er soms mest in kwam. In de varkenshouderij zijn ze daarom vervangen door drinknippels. – Foto: Misset

De dieren drenken was hoe dan ook veel werk en hoewel de troggen eerst wel werden uitgeveegd, raakte het water toch altijd enigszins vervuild met achtergebleven voerresten. De zelfdrinkers scheelden een hoop werk én het water was altijd schoon en vers.

Zelfdrinkers waren bruikbaar bij koeien en varkens. Varkenshouders merkten echter al snel dat hun dieren de bakjes ook leuk speelgoed vonden. Uren konden ze zich vermaken met de lepel en het stromende water, vooral tijdens warme zomerdagen.