‘Angstaanjagende ontmoeting met andere honden’

‘‘Ik geef het cijfer twee aan het begin van de wandeling, en een vijf aan het eind”, vertelt dochter Famke wanneer ze met haar zusjes en de aangelijnde boerderijhond Finn terugkomen van een wandeling.

Vanwege de corona van onze oudste zoon zitten wij met het gehele gezin in quarantaine. Balen, maar eindelijk is er tijd om te netflixen, gewoon aan het werk te gaan én om heerlijk met Finn te wandelen. “Dat aangelijnd wandelen gaan we iedere dag doen, en dan zul je zien dat het steeds beter gaat”, zegt Famke.

Gelukkig is de quarantaine snel voorbij en blijken we ongeschonden uit de strijd te komen

De dagen erna worden Famke en Pleun met Finn een aantal kilometers verderop uitgezet zodat ze terug kunnen wandelen. Als ze terugkomen, vertellen ze geschrokken over de angstaanjagende ontmoeting met andere honden. “En toen liepen we langs de Beverborgsweg en kwamen er twee honden op ons af!” Ze laten het gemaakte filmpje zien waarop een herdershond en een klein hondje op hen afkomen terwijl Finn het donders interessant vindt en er, aangelijnd en wel, best naar toe wil. “Een zeer bedreigende situatie, dus we zeiden ‘doorlopen’ tegen elkaar en gelukkig liep het met een sisser af”, vertellen ze vol adrenaline.

“Is de vijf voor de wandeling inmiddels een acht geworden?”, vraag ik. In het antwoord klinkt teleurstelling door: “Het is weer een twee geworden!”

Onderweg word ik, samen met Finn, uit de auto gezet om terug te hardlopen

Gelukkig is de quarantaine snel voorbij en blijken we ongeschonden uit de strijd te komen. Omdat Luc in een dorp verderop een afspraak heeft, rij ik mee. Het is een mooie, zwoele avond en onderweg word ik, samen met Finn, uit de auto gezet om terug te hardlopen, helemaal binnendoor, door het natuurgebied het Lutterzand. Maar direct na start, al na enkele meters, begint Finn ongelofelijk te hijgen. En dat, terwijl ik écht niet hard ga, zelfs erg sloom. Ik houd hem aangelijnd, laat hem uit mijn waterflesje drinken en in een rustig tempo gaan we gestaag verder. Maar hij blijft dorst houden. Gelukkig staan er op de zandpaden, flinke waterplassen en Finn drinkt daar dan ook dankbaar uit. Onderweg kom ik nog een hondenbezitter tegen met een puppy en hebben we het over het ‘geheggel’, het gehijg, van Finn. “Ja, het is ook warmer dan gedacht”, zegt ze. Als we bij het kanaal aankomen, lijkt het wel alsof hij het hele kanaal leeg probeert te drinken.

Misschien kunnen we het cijfer voor ‘aan de lijn lopen’ opkrikken naar een acht

“Goed zo! Aangelijnd zie ik wel”, zegt de landgoedeigenaar glimlachend tegen me, met het raampje opengedraaid. “Nou, zeg ik, het is een jachthond en als ik hem loslaat dan denk ik dat hij keihard naar huis rent en dat ik hem niet bij kan houden.” Lachend rijdt de landgoedeigenaar weer door.

Binnenkort heeft Mayke met Finn een wandelafspraak staan met Eva en Waldy (Finns broertje). Misschien kunnen we daar nog van leren en het cijfer voor ‘aan de lijn lopen’ opkrikken naar een acht.