1965: Eenrijige plukmachine voor korrelmais

Op deze foto uit 1969 is een Minneapolis-Moline maisplukmachine te zien. In Amerika veelgebruikt, in Nederland amper. Dergelijke machines oogstten namelijk alleen de kolven, de rest van de plant bleef achter op het land. In Nederland werd korrelmais voornamelijk ingevoerd uit Amerika.

Als bestanddeel van veevoer, was het gewild. Geen wonder dat er de wens was om het zelf te telen. Het resultaat viel echter enorm tegen. Het warmteminnende gewas had het hier simpelweg te koud. Pogingen om rassen te kweken die tegen het kille kikkerklimaat zouden kunnen, waren geen succes. De korrels werden slecht rijp, het drogestofgehalte bleef veel te laag.

Korrelmais geen blijvertje

En dan het oogsten. Een heidens karwei dat aanvankelijk met handkracht werd uitgevoerd. Plant voor plant werd met een scherp oogstmes losgesneden, de kolven er stuk voor stuk uitgepeuterd en in gazen kooien te drogen gelegd. Niet zelden kwam er toch schimmel in.

De komst van een machine die kolf en plant scheidde, mocht niet baten. Korrelmais werd geen blijvertje. In 1952 stond er nog ruim 14.000 hectare op het land, in 1965 was daar nog maar 52 hectare van over. Intussen waren al experimenten gaande met de teelt en bewaring van snijmais. Ook dat was niet van meet af aan een succes, maar eindeloos blijven veredelen en proberen bracht daar verandering in. En toen er eenmaal een goedwerkende hakselaar op de markt kwam, was er helemaal geen houden meer aan. Snijmais kwam, zag en overwon.