Rooien in 1951: pennentrommel scheidde loof en knol

Op deze foto uit 1951 is een Mabo-aardappelrooier te zien. Het geheel ziet er wat grof uit, toch was het een enorme vooruitgang. Kort gezegd haalde de machine de aardappelen met rug en al omhoog, een zeefketting verwijderde het zand, een grote pennentrommel scheidde het loof van de rest. Wat overbleef, waren de knollen die via een transportband in een kar gestort werden. Vergeleken met het vroegere handwerk was dit welhaast tovenarij. Geen wekenlang op de knieën in het land, geen aardappelvakantie meer voor kinderen die in de rooitijd vaak thuis gehouden werden om mee te helpen. Ook kinderen uit het dorp kwamen vaak helpen en verdienden zo een centje bij.

De opkomst van de mechanisatie maakte aan deze gebruiken een einde, maar daar stond tegenover dat de vaart erin zat. Met minder mensen was een veel grote areaal te bewerken. Voor het bedienen van de rooier op de foto waren twee personen nodig, heel wat minder dan de grote groepen die voorheen op de knieën aan de gang waren.

Knollen raakten beschadigd

Een nadeel van de machine was dat hij vrij veel knollen beschadigde, de helft kwam met butsen van de transportband of bleek snijschade te hebben. Dat was te voorkomen door de snijscharen aan het begin van de machine nauwkeuriger af te stellen, hetgeen lastig was omdat de knollen niet altijd even gelijkmatig in de ruggen zaten. Dat had tevens tot gevolg dat relatief veel aardappelen na het rooien in de grond bleven zitten. Maar daar wisten de dorpskinderen wel raad mee.

Bij deze rooiers ging de aardappelrug niet eerst over een zeefketting, maar kwam via een werprad in een grote draaiende korf. Hierin werden grond, loof en onkruid weggezeefd, zodat alleen de aardappelen overbleven.