‘Ongemakkelijk: ongeschikt als fotomodel’

Er moeten nieuwe foto’s gemaakt worden voor bij deze column. Ik ben ongeschikt als fotomodel.

In mijn inbox zit een mail van Margreet, waarin ze aankondigt dat Boerderij een nieuw uiterlijk krijgt en dat er binnenkort een fotograaf langskomt om nieuwe foto’s te maken. Een paar weken later is het zover. Als ik na een aantal foto’s de eerste resultaten bekijk, zie ik een ongemakkelijke versie van mezelf de camera in staren. “Was je in je huidige column niet met kort haar op de foto?”, vraagt de fotograaf geïnteresseerd. “Klopt”, antwoord ik. Die foto beviel me eigenlijk wel, omdat bijna niemand me herkende.

“Ik heb veel foto’s nodig”, vertelt de fotograaf. Dus vervolgen we de sessie. “Kun je iets vriendelijker kijken? Nu iets serieuzer. Hoofd schuin, schouders omlaag. Een stapje naar voren, nee, stapje terug. Kun je je arm in je zij zetten? En kun je op tafel zitten, terwijl je recht in de camera kijkt?” Zo gaat het twee uur lang door. Gezellig, dat wel, maar ik realiseer me steeds weer: ik ben ongeschikt als fotomodel. “Dit duurt lang”, denk ik telkens.

‘Onzinnige onderwerpen’

“Over welke onderwerpen schrijf je eigenlijk?”, vraagt de fotograaf. Een lokale dierenarts zei laatst dat ik over onzinnige onderwerpen schrijf. Maar eigenlijk zijn er dagelijks genoeg momenten op en om de boerderij die het waard zijn om over te schrijven. Hilarische, verdrietige, vreugdevolle en vooral emotionele gebeurtenissen die zomaar voorbijkomen.

Dan gaat het gesprek over naar de keukentafel, waar vaak leuke situaties ontstaan met mijn kinderen. “Zijn er toevallig kinderen thuis?”, vraagt de fotograaf. Ja, Mayke is met haar medestudenten bezig met afstuderen in onze ‘jachthut’. Ze willen best op de achtergrond aan de grote koffietafel zitten. Het zal niet veel opvallen, maar dat maakt niet uit.

Foto’s in de stal

Natuurlijk moeten er ook foto’s in de stal worden gemaakt. Helaas is het net een bewolkte en regenachtige dag. De voergang is nat, het water druppelt vlak voor de fotograaf op de grond. De koeien zijn nieuwsgierig en komen kijken wat we aan het doen zijn precies op het moment dat we ze lekker in de boxen hadden liggen. En dan moeten we nog foto’s maken aan het voerhek. Het kost wat moeite om de koeien te laten doen wat ze moeten doen (eten), maar uiteindelijk lukt het.

Na driehonderd foto’s zijn er eindelijk genoeg geschikte exemplaren. De fotograaf kiest er een stuk of acht uit die hij vervolgens gaat bewerken. “Ik maak er altijd zoveel”, zegt hij geruststellend. “Bij alle columnisten heb ik er minstens driehonderd nodig.”

Als ik de fotograaf uitzwaai, zegt hij plotseling: “Toch wil ik nog wat foto’s van jullie Saksische boerderij maken. Toen ik namelijk vanochtend kwam aanrijden, genoot ik volop van het prachtige uitzicht!” Dus gaan we samen de kletsnatte weide in, uiteraard met laarzen aan. We zakken behoorlijk diep weg in de modder, maar hij maakt zijn foto’s. De eerste nieuwe foto heeft inmiddels in Boerderij gestaan.