Foto: Peter Roek BoerenlevenOpinie

‘Kuilgaten plakken is een precies werkje’

Kraaien pikken het zeil van de kuil kapot en ik mag het plakken. Elke week opnieuw. Kakkraaien.

‘Shit, waar heb ik dan toch het plakband gelaten”, vraag ik me hardop af. Ik kijk over de kuil heen, naar links en rechts. Niks. Dan loop ik naar beneden. Ook niks. Een nieuwe rol ophalen dan maar. “Pfii… wiiiieeew”, fluit ik, zodat Finn komt. En warempel, die hond loopt te smilen met glanzende oogjes met mijn rol plakband in de bek. “Finn, kom hier, geef.” Tja, daar kan ik niks meer mee. Allemaal kleine gaatjes van zijn tanden op de plakbandrol.

Als ik even later verder wil gaan, mis ik mijn handdoek. De doek waar ik het landbouwplastic mee schoonpoets. Het zal toch niet waar zijn? En jawel hoor, die hond is er vandoor met mijn handdoek. Dat schiet lekker op! “Pfii… wiiiieeew”, fluit ik. Dit keer maakt hij er een spelletje van, maar uiteindelijk krijg ik hem zover om de handdoek af te geven.

Met een big shopper naar de kuil

“Weet je wel voor hoeveel waarde er in de kuil zit?”, vraagt Luc. Natuurlijk heb ik de facturen gezien en besef ik dat goed voer van belang is. Schimmel in het voer en dat dan de koeien geven, is slecht voor de koeien en slecht voor de kwaliteit van de melk. Natuurlijk weet ik dat als geen ander.

Dus ga ik opnieuw, maar dit keer met een big shopper naar de kuilen. De big shopper gevuld met handdoek, plakband en stanleymes, zodat Finn er niet mee vandoor gaat.

Maiskuil kant-en-klaar buffet

“Het zijn er vier. Vier kraaien”, vertelt Luc geïrriteerd. “Ik snap er niks van”, zeg ik. “Waarom maken de kraaien gaten in de kuilen die nog dicht zijn, terwijl er een maiskuil als kant-en-klaar buffet openligt? Ze hoeven geen enkele moeite te doen en kunnen direct aan tafel. Kakkraaien!”

“Kunnen we niet een vogelverschrikker neerzetten?”, vraag ik Luc. “Nee”, zegt hij. “Ik heb extra kleden besteld.” Het is een soort windbreekgaas, zwart nicosil kuilkleed van 10 bij 8 meter. We hadden er al aantal, maar niet voldoende om alle kuilen mee af te dekken.

Hoe dan ook, die gaten die nu in het plastic zitten, moeten geplakt worden. En ik vind het een behoorlijk precisiewerkje. Eerst het zand rondom het gat flink verwijderen, dat heeft opa Frans meestal al gedaan. Met een handdoek de plek droogmaken. Voorzichtig met het stanleymesje een kruis zetten door de bovenste laag. De ontstane driehoeken onder het plastic schuiven zodat het gat openligt. Kruislings plakband erover plakken van 20 centimeter of meer, indien nodig. De driehoekjes er weer onder vandaan halen. Schoonpoetsen en dit gedeelte plakken. En klaar is Clara.

Plakwerkje wekelijks ritueel

Het kan alleen met droog weer. Dan plakt het plakband tenminste. Helaas is dit plakwerkje bijna een wekelijks terugkerend ritueel. Een echte straf is het overigens niet. Het zonnetje schijnt en de vogels fluiten vrolijk de eerste lentedeuntjes. Dus maken we, ik met Finn, er samen maar een gezellig uitje van. En het is nog een zinvol klusje ook. Toch hoop ik dat het busje met de afdekkleden snel komt. Duimen maar.

Reacties

  1. Als er erg veel kleine gaatjes in zitten van bv. katten of spreeuwen valt het niet mee de kuil weer luchtdicht te krijgen.Afdek zeilen zijn eigennlijk noodzakelijk.

Beheer
WP Admin