Hondsdol

Wanneer ik de keuken in kom lopen tref ik Wijnand aan de telefoon. Hij zit begrijpend ja te knikken en ik hoor een opgewonden stem aan de andere kant van de lijn. ”Weet jij wie er in de buurt twee zwarte labradors heeft? Ze zitten achter in de polder en volgens de jager zijn ze helemaal wild!”

”Ik kan wel een goede gok maken”, antwoord ik. Het lijkt me gezien de staat waarin de jager zich bevindt beter dat ik zelf even ga bellen met de mogelijke eigenaar. Even later heb ik een bevriende collega aan de lijn. ”Ben jij toevallig twee honden kwijt”, vraag ik hem. ”Ja!” antwoordt hij vrolijk, ”heb je ze gevonden?” ”Nou eh. . . de jager heeft ze gezien en hij is niet blij, kom maar snel hierheen”, stel ik voor. Wijnand heeft intussen de jager weer aan de lijn en vraagt of hij moet helpen vangen. Maar dat is heus niet nodig. Ik ken de honden wel. Het zijn maklamme bruine teven die natuurlijk gewoon een ommetje zijn gaan maken door de bagger en de sloten.

Die lieve opgefokte jager vangt bij ons achter de boerderij al jaren muskusratten en mollen en in het seizoen schiet hij een haasje. Maar zo heb ik hem nog nooit meegemaakt. Is hij bang dat ze achter de schapen aangaan of dat ze de hazen wegjagen uit zijn gebied? Of wil hij gewoon de rust bewaren voor de weidevogels die keurig zitten te broeden op hun nesten?

We nodigen hem uit even een kopje koffie te drinken om tot rust te komen. De twee honden luisteren prima en mogen ook even naar binnen om te wachten op hun baasje. Ik moet er wel een beetje om lachen. Maar de jager kan de rust niet vinden om zijn koffie te drinken en ijsbeert door de keuken. ”Ze waren helemaal dol joh!”, roept hij opgewonden. Nou heb ik nog nooit een labrador gezien die zijn tanden gebruikt om een schaap of ander weerloos wezentje te verscheuren. Sowieso, gebruikt een labrador zijn tanden ooit? Het zijn van die kliko’s met ingefokt blijheidsgen die al hun eten naar binnen werken zonder te kauwen. En als zo’n hond kwispelt, beweegt alles eraan. Ik geloof nooit dat er ook maar één dier in de polder geschrokken is van deze olijke dames. Maar ik heb wel een woord voor de gemoedstoestand van de honden en de jager; dolblij versus hondsdol!