‘Friet wordt duurder’

Met een moestuin van 100 vierkante meter noem ik mijzelf gekscherend mini-akkerbouwer. Alles wat lukt, is mooi meegenomen. Ik hoef er alleen niet van te leven. Dat maakt mijn positie natuurlijk reuze comfortabel.

Dat wil niet zeggen dat ik niet de frustraties ken die echte boeren hebben. Vorig jaar kampte ik met droogte. Ik beregende me suf (met de gieter), maar de inspanningen loonden en dat maakte de voldoening van het harde werk des te groter.

Dit jaar is het anders. Nat is het. Drijfnat. En dan ‘boer’ ik nog wel op een helling, waardoor er geen plassen blijven staan. Nat is het evengoed. Veel zaad is verrot, ook na een tweede en zelfs derde zaaipoging. Wat wel opkwam, viel veelal ten prooi aan naaktslakken. Hele kleintjes, maar ook hele grote. Korrels wil ik niet gebruiken, maar al zou ik: dan nog is het onbegonnen werk. In de aangrenzende wei zitten er namelijk duizenden.

Gouden tips

De overlast is landelijk en haalde zelfs het NOS-journaal. Volkstuiniers keken voor de camera sip naar wat eens een courgetteplant was geweest. Anderen deelden hun gouden tips, zoals gemalen eierschalen neerleggen. Slakken zouden met hun tere buikjes niet over de scherpe randjes gaan. Anderen zweren bij koperplakband dat ze rondom potten plakken. Het koper zou voor een elektrisch schokje zorgen en slakken op andere gedachten brengen.

Voor wie dit alles ook wil proberen: bespaar je de moeite. Het werkt niet. Filmpjes op YouTube laten zien dat slakken gewoon over koperband glijden en scherpe randjes doen ze ook niks. Ze maken gewoon dikker slijm aan en klimmen probleemloos over een loeischerp keukenmes. Wat wel echt helpt, is loopeenden aanschaffen. Maar ja, dat is ook al zowat. Ik verzuip wel eens wat slakken in bier om het gevoel te hebben dat ik tenminste iets doe, maar het bost natuurlijk niet aan.

Aardappels verzuipen

Los van de glibberige slijmerds, boks ik op tegen vogels die het op de aardbeien en doperwten hebben voorzien. En dan zijn ook de herten weer terug van weggeweest. Soepel springen ze over de stroomdraden heen, waarna ze zich happend en knabbelend via de houtwal een weg banen naar mijn moestuinwalhalla. Heel vervelend allemaal, maar zoals gezegd: ik hoef er niet van te leven.

Mocht mijn totale oogst mislukken, dan rij ik simpelweg naar de supermarkt en koop ik wat ik nodig heb. Nooit zijn de schappen leeg. Aardappelen, peen, sla, uien, bloemkool, noem het en het ligt er. Alsof boeren niet te maken hebben met slakken, vogels, wild en regen. Dat hebben ze wel, maar als consument merk je daar eigenlijk weinig van. Ja, straks wordt het frietje duurder, aldus een alarmerend bericht in de krant. Veel aardappels verzuipen op het land, waardoor het aanbod krap wordt en de prijs hoog. Maar met alle respect, als duurdere patat alles is wat mensen ervan meekrijgen… Het mag dan duurder zijn, het is er wel.

Recent sprak ik een boer van bijna 80. Hij zei: “Ik denk wel eens dat we het te goed hebben. Mensen zijn geen tegenslag meer gewend. Iedereen denkt: dat voedsel komt er wel. Het lijkt zo vanzelfsprekend, maar dat is het niet.” Dat vond ik mooi gezegd. Eigenlijk heb ik daar niets aan toe te voegen.