Franse boerin zoekt Nederlands personeel

Een Franse boerin van een grote maatschap zoekt een medewerker met veel passie voor haar 120 Holsteins. Landgenoten voldoen niet. Ze wil een Nederlander.

Nederlanders zijn de beste boeren, las ik onlangs in de Gelderlander. Anni Croizier (59), boerin op een grote maatschap in de Haute Marne, weet dat al sinds zij drie jaar geleden Wim Bos in dienst nam. Samen met hem melkt zij tweemaal daags zo’n 100 koeien. Ze wil een keer met pensioen en heeft al verschillende Franse jongens in dienst gehad, om te zijner tijd haar taken te kunnen overdragen. Maar geen enkel personeelslid mocht blijven. Ze waren allemaal niet geïnteresseerd in koeien en wilden alleen maar trekker rijden! Ten einde raad heeft Anni de vrouw van Wim gevraagd een advertentie te plaatsen op een forum voor Nederlanders in Frankrijk. Want over Wim is zij erg tevreden. Waarom niet nog een Nederlander in dienst?

Jongvee verhuizen

Ik heb gesolliciteerd, maar heb de baan niet genomen. Vandaar deze ‘vacatureblog’. Het grootste struikelblok is dat ik nauwelijks Frans spreek. Anni kan geen woord Engels, maar dat hoeft ze ook niet, want we zijn niet in Engeland maar in Frankrijk. Tijdens het melken zat ik vol vragen, maar hoe ze te stellen? Na het melken reed ik met Charles, Anni’s man, naar een verderop gelegen weide waar hij en twee medewerkers een stel Blondes d’Aquitaine moesten ophalen. De rit duurde zeker vijf minuten en ik maar bladeren in het woordenboek, om hem te kunnen vragen of de Blondes een kalf droegen, of binnenkort naar de slachterij zouden gaan. Zijn antwoord begreep ik maar half, maar dat liet ik niet merken. Toen hij mij een vraag stelde, kon ik niets anders dan hem onbegrijpend aankijken. Ik hoorde hem een diepe zucht slaken, en had zin hetzelfde te doen.

Welke koe is dat?

Toen hij me even later een stel koeien aanwees en ik kon vertellen dat het achtereenvolgens om een Charolais, een Limousin, een Belgisch Blauwe en een Blonde ging, leverde dat een goedkeurende knik op. Tja, dat kan een kind ook weten. Vervolgens weer een zin die ik niet verstond, behalve het woord ‘Maisoncelles’. Dat is het gehucht waar Wim en zijn vrouw Angenietha wonen, bij wie ik logeerde. Hij bracht me natuurlijk naar hen terug, met de boodschap dat het gezien ‘het niet Frans spreken toch niets zou worden. Wat een afgang! Tot ik na minuten in spanning te hebben gezeten tot mijn opluchting zag dat we het erf van de boerderij weer opdraaiden. Het is al maanden geleden, maar ik moet er nog steeds om lachen.

Frans is een pre

Anni wilde het wel met me proberen. En ik heb er serieus over nagedacht snel Frans te leren. Was er niet ergens een klooster waar een stel nonnen een spoedcursus Frans gaf? Maar toen de baan concreet werd, voelde ik toch weer de twijfel. Wilde ik echt een baan van zes dagen per week, waaronder twee zondagen per maand? Daar gaan de vrije weekenden en de mogelijkheid er lekker op uit te trekken. Net als bij de geitenboerderij van ECOlonie ook hier naast de plussen de nodige minnen.

Bekijk de foto’s voor meer gegevens over het bedrijf en de vacature.