Een jaar in Noorwegen

Eerst eenzaam en alleen, nu volop sociale contacten. Bovendien gaat er niks boven eigen koeien.

We zitten nu ruim een jaar in Noorwegen. Na Dennis’ bezoek aan de boerderij in Kåsa, juli 2009, besloten we dat ik als eerste zou vertrekken naar Noorwegen. Ik zou dan de hele maand september meewerken met de vorige huurder. Dennis zou een tijdlang om en om twee weken in Nederland werken en twee weken in Noorwegen. Twee dagen voor Kerstmis 2009 heeft ook hij zich hier definitief gevestigd.
Die eerste maanden waren erg zwaar voor mij door de afwezigheid van Dennis. De nieuwe omgeving, het klimaat met de daarbij behorende sneeuw en kou, de taal die ik nog lang niet meester was en een groot tekort aan sociale contacten. Daarbovenop had ik in het begin ook nog eens geen internet of telefoon. Ik heb toen vaak gedacht: ‘waar ben ik toch aan begonnen?’ en ‘ga ik me hier ooit beter voelen dan dat ik me nu voel?’

Jeugddroom

Nu, ruim een jaar later kan ik met trots zeggen dat het voor ons allebei een goede keuze is geweest. Ik heb mijn jeugddroom kunnen realiseren, oftewel ik kan nu elke dag tussen onze eigen koeien werken. De rust, de ruimte, de schitterende omgeving en het eigen baas zijn (je eigen tijd indelen) bevalt ons beiden erg goed.

Geen baan van acht tot vijf

Dat zijn niet de enige veranderingen. Wij zijn hier ook gelukkiger. In Nederland had ik, als ik het vergelijk met hier, maar een saai en eentonig leventje. Ik werkte 38 uur in de week en was dus de zondag en anderhalve dag per week vrij. Nu werk ik zeven dagen per week en naar het aantal uren kijk ik niet eens. Werken op een boerderij is geen baan van acht tot vijf.
Heel soms mis ik die vrije tijd wel eens. Als we na het melken ’s ochtends een uitstapje hebben gemaakt en weer thuiskomen, moeten we weer aan het werk in de koeienstal. Maar het levert mij zo veel voldoening en energie op om omringd te worden door onze koeien, dat het enig ongemak elke keer weer dubbel en dwars waard is.

Sociale contacten

We hebben nu ook meer sociale contacten dan we in Nederland hadden. We gaan naar bijeenkomsten voor en met andere veehouders. Bovendien werken we allebei buiten de deur. Niet omdat het financieel nodig is, maar voor de sociale contacten en in mijn geval ook vanuit de behoefte om ervaringen te delen met andere veehouders. We hebben ook voldoende ideeën en plannen voor de toekomst. Of we al onze ideeën en plannen daadwerkelijk kunnen realiseren, weten we niet. Dat moet de toekomst uitwijzen.

Foto: Annechien van Essen