Duistere praktijken

Kijk, daar was ik nu bang voor. Ze zijn niet te vertrouwen. Milieuactivisten en dat soort lui. Dat bewijst de affaire Wijnand Duyvendak.

U weet wel, dat Tweede kamerlid voor Groen Links. Nu een scherpslijper eerste klas. Wijst de medemens met regelmaat op integriteit. Wat blijkt echter? Duyvendak is van alles, maar niet integer. Hij bekent nu dat hij vroeger bij actievoeren inbraken heeft gepleegd. Hij schreef er een boek over. Niet met een spijtbetuiging, nee gewoon omdat de inbraken niet het gewenste effect hebben gehad. Daarom koos hij voor de parlementaire weg. Een inbreker, die loog over zijn verleden, in de Tweede kamer. Bij Groen Links kan dat dus.

Dat zet vraagtekens bij de andere voormalige actievoerders in de politiek. Hoe eerlijk zijn Marianne Thieme en Esther Ouwehand van de Partij voor de Dieren? Hoe moeten we Nico Koffeman van diezelfde partij in de Eerste Kamer beoordelen? Hebben zij een schone lei? Hoe is hun relatie nu met de milieufanaten en activisten van Wakker Dier? Als ze zich er niet van distantiëren zijn ze in feite medeverantwoordelijk.

Ik krijg een raar gevoel van binnen. Onze Tweede Kamer kan best elementen bevatten die in een democratie niet thuishoren. Die onder dekmantel van die Kamer veel invloed hebben. Kijk maar eens naar de Partij voor de Dieren. Die bereikt veel meer dan hun zetelaantal rechtvaardigt. Voeg daarbij Koffeman. Die stelt mede via echtgenote Antoinette Hertzenberg in Radar de veehouderij continu in een kwaad daglicht. Het zijn allemaal Duyvendak-achtige figuren. Hun integriteit trek ik ernstig in twijfel.