Boerin Alida: ‘De hectiek zag ik niet aankomen’

“Oude liefde roest niet, zeggen ze. Ik ken Jan Hendrik al sinds de havo. We kwamen elkaar negen jaar geleden weer tegen. De jongste twee zijn van ons samen.” Alida werkte destijds in het UMCG Groningen en wilde verpleegkundig specialist worden. “Ik kon een opleidingsplek krijgen in het Refaja-ziekenhuis in Stadskanaal. In 2016 rondde ik de master af.”

Tot een carrière in de verpleging kwam het echter niet. In februari 2020 werd haar derde zoon Ties geboren. In die periode werden ook de hypermoderne vrijloopligboxenstallen met melkrobots opgeleverd. “Ties had als baby een moeilijke start, daarom nam ik onbetaald verlof. Toen ik weer wilde beginnen, was er geen plek meer voor mij tenzij ik een baan van 32 uur in het ziekenhuis in Hoogeveen aannam. Dat was te veel met drie jonge kinderen, een nieuwe stal en een agrarisch bedrijf dat groeide.”

Op goed vertrouwen

Nu, drie jaar later, is Alida fulltime boerin. “Ik wilde binnen onze maatschap iets voor mezelf doen. Mijn drive is dat ik de burger naar het boerenbedrijf wil krijgen. Daarom begon ik in 2020 in het tuinhuisje een winkeltje voor zuivel en kaas. Ik gaf mezelf een jaar, dan moest het lopen. En het liep. Afgelopen april is de nieuwe boerderijwinkel geopend. We waren al uit het jasje gegroeid.”

In de winkel verkoopt ze zelfgemaakte zuivelproducten. Na de ochtendkoffie begint Alida met het maken ervan. “Dagelijks probeer ik er een uurtje of vier, vijf mee bezig te zijn. Ik vlecht mezelf tussen de planning van het bedrijf. In de winkel hanteer ik openingstijden tot 22.00 uur. Klanten kunnen zichzelf bedienen. Ze wegen en rekenen zelf af. Het gaat allemaal op goed vertrouwen. Tot nu toe wordt dat vertrouwen beloond. Het scheelt dat het echt een winkel is waar de klant naartoe moet. Het is geen stalletje aan de weg.”

Goed op elkaar ingespeeld

Het bevalt Alida goed om haar eigen toko te hebben. Ze werkt daarnaast binnen de maatschap. “Ik help met het management van het melkvee in de stal. Jan Hendrik en ik zijn goed op elkaar ingespeeld. Ik zorg voor de kalfjes en het melkvee en doe het stalmanagement. Door de automatisering is het stalwerk minder arbeidsintensief. Jan Hendrik doet het werk voor de akkerbouw grotendeels zelf. Hij vindt het leuk om mij te helpen met de zuivel, maar hij heeft er niet altijd de tijd voor.”

Naast haar huidige werk krijgt Alida er nog een nieuwe uitdaging bij: binnenkort is de educatieruimte klaar. “Ik ga boerderijeducatie verzorgen. Kinderen en volwassenen rondleiden is zó leuk. Ze kijken hun ogen uit. We gaan de ruimte ook verhuren als vergaderlocatie.”

Naar concert van Helène Fischer

Het is wel keihard werken, want de kinderen en de stal vragen ook tijd en aandacht. “Misschien is dat wel boerin-eigen, niet zeuren en gewoon doen. Het huishouden doe ik tussendoor en in het weekend. Ziek ben ik nooit, of ik gun het mezelf niet. Mijn schoonmoeder verzorgt doordeweeks de koffie en het eten. Zonder haar zou ik de zuivel niet kunnen doen. De tuin doen we samen. Mijn schoonvader maait het gras en met de buurman plant ik eens per jaar veel voorjaarsbollen en dahlia’s langs de oprit. De jongste kinderen breng ik altijd naar school, de oudste gaat op de fiets. Ik heb echte boerderijkinderen, die vermaken zich prima in en om het huis. Als papa ’s ochtends gaat maaien, is het wel eens lastig om ze naar school te krijgen.”

Of er nog wel tijd is om als gezin samen dingen te doen? Jazeker. Dankzij de geautomatiseerde stal kan Alida uitjes plannen. “Zo zijn Jan Hendrik en ik laatst naar het concert van Helène Fischer geweest in Arnhem. Alleen in de oogsttijd komen we niet aan uitjes toe. Dan doe ik een stapje extra in de stal. Een hele week vakantie nemen kan ook nog niet. We zoeken nog een vervanger die om kan gaan met de automatisering in de stal. Het blijft vooralsnog bij dagjes weg. In de weekenden plannen we altijd leuke dingen met de kinderen. Ik volg ook wel eens een gezellige workshop met vriendinnen.”

Hectiek van alledag

Voordat Alida Meering boerin werd, wist ze dat het hard werken is. “Wat ik niet zag aankomen is de hectiek van alledag. Er gebeurt altijd wel weer iets onverwachts. Sta je klaar om naar een verjaardag te gaan, kan de jurk weer uit omdat er een koe moet kalven. Maar met de zuivel en de winkel heb ik iets voor het ziekenhuis teruggekregen waar ik passie voor heb en veel energie van krijg. Het werk in het ziekenhuis mis ik niet, maar de collega’s wel. Het contact met de patiënten heb ik teruggekregen in de vorm van het praatje met onze klanten die me in de winkel vertellen hoe het met ze gaat. Erg leuk!”