‘Betweters en hun adviezen aan stoppers’

Je kunt er vergif op innemen dat een verhaal over stoppen reacties oproept. Vooral online is het strijk-en-zet. Wie stopt is slachtoffer van de overheid of heeft niet goed uit zijn doppen gekeken. Anders deed je een bedrijf met x koeien niet in de verkoop, toch? Ook een reactie die meermaals voorbijkomt: stoppen is de makkelijkste weg.

Zeker als er kinderen zijn, worden boeren geacht door te gaan tot de jeugd een weloverwogen keus kan maken. Mochten zij het bedrijf voort willen zetten, dan hebben ze tenminste de kans. Voortijdig de boel in de verkoop doen, is dan ook egoïstisch. Aldus de betweters aan de digitale zijlijn.

Zulke reacties, elke keer weer, ik vind daar wat van. Alsof de mensen die worstelen met de vraag om wel of niet te stoppen zich niet al genoeg schamen. Gaan zij degene zijn die een streep zet door het familiebedrijf? Gaan zij na drie of vier generaties de deuren voorgoed sluiten? Ze voelen het als falen, wat het natuurlijk niet is. Maar met name online wordt het er lekker ingewreven.

Keuze om te stoppen niet zomaar gemaakt

Die rotreacties vind ik vooral erg pijnlijk. Omdat stoppen helemaal niet de makkelijkste weg is. Het is geen beslissing die je neemt tussen de koffie en het middageten in. Vaak gaan er jaren van tobberij aan vooraf. Mensen die worstelen met de vraag weten zelf heus wel dat eenmaal verkocht, altijd verkocht betekent. Je kunt niet meer terug. Daar hebben ze het advies of de mening van de digitale onbekenden helemaal niet bij nodig.

Als het nou nog lezers waren die ervaring hadden met de materie. Maar nee. Ik pluis wel eens wat accounts na en waar kom je dan op uit? Mensen die zelf geen boer zijn en dat ook nooit geweest zijn. Met twee pony’s en een geit achten ze zichzelf evengoed kundig genoeg om hun zegje te doen over zulke gevoelige zaken als stoppen.

Stoppen is geen falen

Maar er zitten tussen de reageerders wel degelijk ook boeren. Mensen die zouden moeten weten wat hun opmerkingen aanrichten bij collega’s. Ergens denk ik dat ze dat ook wel weten, anders zouden ze zich wel melden met hun volledige naam. Dat doen er echter maar enkelen. De notoire zeikerds die je onder vrijwel elk artikel tegenkomt, meten zich een schuilnaam aan.

Wij bij Boerderij weten evengoed wel wie ze zijn. Niet zelden boeren ze al jaren in het buitenland, maar om de een of andere reden houdt hun geboorteland hen obsessief bezig. Op honderden of duizenden kilometers afstand vuren ze voortdurend hun inhoudsloze frustratiepijlen af. Niemand heeft er wat aan, maar wie al kwetsbaar is, voelt ze wel degelijk prikken.

Of het iets helpt weet ik niet, maar ik zeg het toch: stoppen is een moeilijke, maar weloverwogen beslissing met als doel er – uiteindelijk – beter van te worden. Laat al die reageerders maar gaar koken in hun eigen sop. Stoppen is geen falen. Nooit.