Balen persen met de paardenkop

De dag dat het hooi in baaltjes kon worden geperst, was de dag waar iedereen naar uitgekeken had. Dagen, soms weken, was er gewerkt om het gemaaide gras droog genoeg te krijgen, soms gooide een bui alles weer overhoop en moest het proces van schudden, keren en drogen opnieuw beginnen. Vroeger was dat allemaal handwerk, na de Tweede Wereldoorlog kwamen er in rap tempo machines beschikbaar. Een naderende bui zorgde evengoed nog wel voor stress, maar de kans dat alles droog binnenkwam, was door de toegenomen werksnelheid toch iets groter.

Links op de foto uit 1967 wordt het hooi op rijen geharkt, rechts maakt de pers er baaltjes van. Niet die grote die nu veel in omloop zijn, joekels die met gemak 400 kilo wegen, maar handzame pakjes van rond de 20 kilo. Aan het eind van de dag werden ze op een platte wagen geladen en hup, ze konden zo de schuur in. Hoe handig was dat vergeleken met het tijdrovende opsteken van losse plukken?

Drukker op plattelandswegen

Overigens had de komst van al die machines een onvoorzien neveneffect: het werd drukker op de plattelandswegen. De Wageningen University & Research deed destijds zelfs onderzoek naar de nieuwe verkeersstromen. Er was namelijk verkeer en er was landbouwverkeer en de vele onverharde wegen waren daar niet allemaal op berekend. De ontsluiting van sommige streken liet zelfs te wensen over, daar diende aan gewerkt te worden.

Het landbouwverkeer nam sindsdien alleen maar toe, niet alleen de hoeveelheid maar ook de grootte en het gewicht. Onverharde wegen zijn er nauwelijks meer.

In de video is te zien hoe het balenpersen ging.