Foto: Ronald Hissink BoerenlevenOpinie

‘Aangrijpende verhalen van boeren’

Tijdens het inleveren van landbouwplastic vertrouwen veel boeren me hun verhalen toe.

“Ik weet dat ik last minute bel, maar wil jij Stefan helpen bij de landbouwplastic-inzameling?”, vroeg een medebestuurder, “alleen voor de administratieve taken.” De volgende ochtend om 9.00 uur staan we klaar. Stefan heeft een tafeltje, de ledenlijst, een pen en een stoel voor me geregeld. Facturen zijn uitgeprint en kunnen meegegeven worden nadat de betaling is voldaan.

Ik voelde me net een agrocoach, veel boeren moesten gewoonweg even hun verhaal kwijt

Een welkom uitje

Niet veel later komen er al een aantal trekkers aangereden. Met stralende gezichten melden ze zich en doen we een praatje. Een welkom uitje in deze rare coronatijd. Er wordt een stapel kopjes en koffie gebracht. Het is stralend weer, dus buiten staan is geen straf. “Word je ook nog lekker bruin”, grapt er eentje.

Een aantal trekkers hebben mooi bij elkaar gebonden bezemschone bundels landbouwfolie. Ze kiepen de wagen en zijn snel klaar. Sommige boeren hebben het minder goed voor elkaar en moeten deze bundels met de hand uit de aanhangwagen halen. Je kunt je wel voorstellen hoe zo’n boer eruitziet. “Heb ie de beste overall an?”, vraag ik aan een boer die een gladgestreken overall aan heeft. Stefan en zijn vader komen bijna niet meer bij van het lachen en de boer zelf vindt het ook best geinig. “Jazeker!”, antwoordt hij.

Diepgaande politieke gesprekken

“Om half 11, rond koffietijd, komen meestal de boeren uit de buurt”, vertelt Stefan. En het klopt precies. Diepgaande politieke gesprekken passeren de revue, over het gemeentelijk beleid en de Natura 2000-gebieden. Met een politiek bestuurder wordt de afspraak gemaakt om binnenkort om tafel te gaan zitten over het RES-beleid en hoe de LTO erin staat.

“Dit is de laatste keer dat ik landbouwplastic kom brengen”, zegt een boer, “want ik stop met het bedrijf.” Ik luister en na enkele welgemeende adviezen begrijp ik uit zijn antwoorden dat hij al deskundigheid heeft ingehuurd. Een ander vertelt over de zieke kalveren en de dood van een zwager van net zestig jaar. En, dat dit laatste veel erger is.

Vrijdagmiddagborrel

Met een voldaan gevoel rij ik aan het begin van de middag naar huis en ben al het gehoorde aan het overpeinzen. Over de bijzondere en aangrijpende verhalen die mij die ochtend zijn toevertrouwd. De één heeft een duidelijke stip op de horizon terwijl de ander dat niet heeft of… niet vertelt.

“Eigenlijk leek het net een themabijeenkomst met koffie en diverse onderwerpen en een bult gezelligheid”, zeg ik tegen Luc. “De volgende keer zorgen we ervoor dat we ook een borrel schenken, dan lijkt het net een echte vrijmibo (vrijdagmiddagborrel, red.).”

“Dat is een goeie, dan ga ik ook mee”, antwoordt Luc. Dan wijst hij verbaasd naar mijn slippers en zegt: “Je bent er vanmiddag toch niet zo heengegaan?” “Nee”, zeg ik met een voldane glimlach. “Ik had mijn werkschoenen aan.” Want die ochtend voelde ik me net een agrocoach, veel boeren moesten gewoonweg even hun verhaal kwijt.

Beheer
WP Admin