1936: Vlijmscherpe zeis voor taaie russen

De maaiers hadden een gelijk ritme en dat was belangrijk, zo kon men elkaar met het scherpe gereedschap niet raken. – Foto: Misset

Na het afmaaien diende er een bijtend middel overheen gestrooid worden om ook de ondergrondse delen de nek om te draaien. Niet zelden bevatten deze middelen arseen, koper en lood. Men was zich toen nog niet zo bewust van de invloed ervan op het milieu, dat kwam pas na de publicatie van het boek Silent Spring dat in 1962 verscheen en in het Nederlands vertaald werd als Dode lente. Dat ‘dood’ sloeg op de vrees dat de vogels ooit zouden stoppen met zingen omdat ze vergiftigd zouden zijn door het gebruik van bestrijdingsmiddelen.

Zeis was vlijmscherp

Maar zover gingen de gedachten nog niet tijdens het maken van deze foto waarop de zeis zwierig gehanteerd wordt. De kunst was om het maaiblad zo horizontaal mogelijk te houden en de zeis te laten uitzwaaien. Het afremmen van de zwaaibeweging kostte namelijk onnodig veel spierkracht.

De russen vormden stevige pollen, de zeis moest dus vlijmscherp zijn. Om de zoveel tijd werd het blad daarom met de strekel, een latje met slijpsel erop, van rafels, bramen en butsen ontdaan. Voldeed dat niet meer, dan werd het blad ter plaatse gehaard: met een speciale haarhamer werd de snijrand scherp geslagen op een haarspit, een klein mobiel aambeeld dat men ter plekke in de grond kon prikken. Daarna ging het weer als een heet mes door de boter.