Zorgboerderij Garantie tot aan de deur

“Ja hoor, kom maar op”, zucht ik lachend wanneer er weer een dier in mijn maag gesplitst wordt. Het begon 13 jaar geleden met een poes met een gespleten persoonlijkheid. Gedumpt was ze door haar baasje op de dierenartsenpraktijk en de enige die niet meteen geattaqueerd werd was ik.

Dus met Kerst kreeg ik een extra cadeautje mee naar huis. Ik vond het best lastig want Wijnand voert een strikt ‘geen-kat-in-huis-beleid’. Het duurde dan ook maanden eer hij haar ontdekte in ons souterrain.

Kort daarop kwam ons lot uit de loterij. Robin de bastaardherder, zonder enig vertrouwen maar met een hart van goud. Zij vond bij ons de rust en liefde die ze zo ontbeerd had.

Het volgende project was een vereenzaamde kater die thuis de hele boel onderpoepte. Buiten op de boerderij zou het vast beter gaan. Plichtsgetrouw als ik was, heb ik het dier eerst stiekem drie weken binnengehouden in de hoop dat hij niet meteen terug zou lopen naar zijn oude baas. Het dagelijks schrobben van de vloer terwijl mijnheer pontificaal voor mijn neus zat te stinken, nam ik voor lief.

Na nog een paar minder succesvolle kater-herplaatsingen was ik er uit. Een poes, dat ging nog wel, maar onze eigen katers accepteerden mannelijke verschoppelingen nooit. Dat was tenminste één wegwerpdierenstroom minder. Maar er zijn natuurlijk nog andere diersoorten!

Zo kwam er een stel hennetjes uit de stad bij. Nauwelijks twee maanden oud gingen ze toch wel wat ruiken in huis en de eigenaren hadden geen tuin. “Ja heus, het zijn echt hennen!” Ik had al zo mijn twijfels en tot overmaat van ramp ging de één kukelen en legde de ander nooit een ei. Ze weten wel wat ze weggeven!

Maar de kipjes lopen nog steeds bij onze al 8 jaar oude hen die wel eieren legt. Ook zij was een afdankertje uit de stad, omdat de tokkietolerantie van de buren nul was. En eerlijk is eerlijk; mijn inzet is in de loop der jaren wel wat gedaald.

Als het past op de boerderij en ik moet er niet al te veel kunst- en vliegwerk voor uithalen, dan kan er al gauw wat levende have bij, maar ik ga niet meer garanderen dat de hond ze niet opvreet, de katten ze wegpesten of de auto’s op de provinciale weg op tijd zullen remmen.

Dan moeten ze alleen niet ’s nachts weggekropen in een hoekje in onze slaapkamer gaan zitten mauwen, want dan val ik door de mand.