Zonneschuur lijkt nu toch te lukken

De gemeente ligt dwars bij de bouw van onze loods annex energie-installatie. Daarom ben ik met mijn buurman naar madame la Préfète gegaan, de hoogste ambtenaar in het departement. Dat werkt!

Alle tarwe is gezaaid, het land ligt winterklaar en er is dus tijd om ons weer bezig te houden met de bouwvergunning van onze gratis zonneschuur. Samen met een buurman die ook zo’n schuur wil zetten, en wiens vergunningaanvraag ook is afgewezen, hebben we besloten om er werk van te maken.
Bij de gemeente komen we niet verder, dus zullen we hogerop moeten. Daarom hebben we een afspraak gemaakt met Mme La Préfète. La Préfète (of Le Préfet in mannelijke vorm) is de baas in het departement, een soort commissaris van de koningin in Nederland. La Préfète staat in directe verbinding met de regering. In haar departement neemt zij alle beslissingen, zij is dus ook het hoofd van de politie, brandweer, en het hele ambtenarenkorps. Iedereen heeft naar haar te luisteren en alleen een minister of de Président van de Republique kunnen haar tegenspreken. Je komt dus ook niet zo maar bij haar binnen, je moet wel een binnenkomer hebben. En die hadden wij.

Vergaderen in James Bond stijl

Onder de naam van SOS Agriculteurs en Difficulté hadden we een afspraak gemaakt bij Mme la Préfète. Het was voor mij de eerste keer om zo’n officieel bezoek te mogen bijwonen. Wat een beveiliging! Ik moest me eerst legitimeren bij de ingang, waar vervolgens een kopie van mijn ID-kaart werd gemaakt. In een aparte wachtruimte met beveiligingscamera’s moesten we wachten tot iemand ons op kwam halen. Volgens mijn buurman is in die wachttijd onze ID-kaart nagetrokken in de computer om te zien of er ook iets op ons aan te merken is.
Al snel werden we opgehaald door een beveiligingsagent, die ons vervolgens door een doolhof van hallen en gangen naar een enorme deur bracht die met een digitale vingerafdruk en een code geopend werd. Even dacht ik in een James Bond-film te zijn, echt indrukwekkend.
Eindelijk waren we dus in een vergaderzaal aan gekomen waar we plaats mochten nemen. Mme la Préfète kwam enkele ogenblikken later, de eerste indruk viel me reuze mee. Het is een heel vriendelijke, open persoonlijkheid. Ze erkende onze stichting en gaf aan dat ze aan ons zal denken bij de verdeling van het budget in 2010.
Het ging in een geheel gemoedelijke sfeer, ze luisterde naar onze problemen in de agrarische sector en de boeren die in nood zitten of dreigen te komen, en ze was kritisch ten opzichte van de verlening van bouwvergunningen. Er waren al meer dan 250 aanvragen in het departement voor dit soort schuren en ze wil niet dat het landschap erdoor verstoord wordt. Maar dat leek bij ons niet te spelen, ze zou kijken wat ze kon doen.

Grote baas direct in actie

De volgende dag al, de grote baas van de bouwvergunningen al aan de telefoon. “Bij het nader inzien van uw dossier… bla,bla,bla”. Ik werd uitgenodigd bij hem op het bureau om mijn project nog eens voor te leggen. Ik er dus heen, en na een overleg van 2,5 uur met de grote baas en verschillende van zijn collega’s, zijn we overeen gekomen dat ik nog maar een paar papiertjes hoef in te dienen. En een foto van de noordkant die 12 meter hoog is. “Teken er maar een paar boompjes voor, dan lijkt het wat beter en past het beter in het landschap”, adviseerde de grote baas me nog. Buiten dat niks bijzonders, indienen en afwachten.
In januari krijg ik het formele besluit. Volgens mijn buurman is alles al in kannen en kruiken. De grote baas van de bouwvergunningen wil zich alleen maar even laten gelden. Hij houdt er niet van dat we over hem heen lopen, en daar kan ik me wel wat bij voorstellen.