‘Zenuwen voor de controle’
Zodra we bericht krijgen dat Qlip op bezoek komt, schiet ik in de stress. “Ach”, zegt Luc, “we hebben toch altijd alles piekfijn op orde?” Toch baart het me iedere keer zorgen. Het allerbelangrijkste is dat de medicijnboekhouding goed op orde en kloppend is.
Dus Luc heeft de lijstjes van de website geprint en afgevinkt wat hij al klaar heeft en wat er nog op zijn to-do-list staat. Het bedrijfsbehandelplan, bedrijfsgezondheidsplan, Koekompas, de extra bijproducten die je aan de koeien voert en ga zo maar door.
Angst voor de ragebol
Ik zorg dat alles in het tanklokaal er spic en span uitziet. Als ik met mijn emmertje en sop het tanklokaal inloop, zie ik dat Luc al rigoureus bezig is geweest. Heerlijk, dat betekent minder poetswerk voor mij. Dan op naar de melkrobotruimte. Die hou ik altijd goed bij, dus dat is een standaardklusje.
Met de ragebol ga ik over de robot om stof en spinnewebben te verwijderen. Dat zou ik eigenlijk vaker moeten doen, maar onze koeien hebben er een hekel aan. Zodra die borstel verschijnt, schrikt er eentje, zet het op een rennen en neemt een groot aantal andere koeien mee. Als de koeien buiten staan, vind ik het een prima klusje, maar nu ze binnen staan, is het niets.
Controle! Mijn handen gaan zweten en mijn hoofd voelt licht
Dan crasht de stalcomputer. Luc is vroegtijdig met alles begonnen en daarom hebben we nog genoeg dagen over om de computer naar ons vaste IT-bedrijf te brengen. “Het heeft haast”, zeg ik als ik de harde schijf aflever. ’s Avonds kunnen we de computer alweer ophalen maar vervolgens blijkt dat alle gegevens zijn verdwenen. Gelukkig is er een back-up. Pfff… ook weer opgelost.
Controle over je werk
Vroeger waren we als veehouders niet gewend om gecontroleerd te worden en alles te moeten verantwoorden. Maar laatst las ik dat iemand schreef: ‘Je moet je ervan bewust zijn dat we voedsel produceren, en dan zijn regels toch wel logisch en gewenst. Veel verantwoordelijkheid kun je delen met je dierenarts. Ook zij moeten alle informatie gewoon goed bijhouden. Het is een manier van werken: algemene orde, netheid en consequent handelen.’ Zo bezien, hebben we onze zaakjes eigenlijk best goed voor elkaar.
Waar word ik dan zo gestrest van?, vraag ik mezelf af. Het is het idee dat je gecontroleerd wordt en overal aan moet voldoen. Faalangst! Gelukkig ben ik op de bewuste dag buiten de deur en app ik na anderhalf uur aan Luc: ‘En? Hoe gaat het?’ Geen reactie. Een halfuurtje later bel ik, maar Luc neemt niet op. Wel krijg ik een appje terug: ‘Hij zit er nog.’ Mijn handen gaan zweten en mijn hoofd voelt licht. Je kent dat vast wel, als je in een situatie zit waar je geen grip op lijkt te hebben. Angstzweet. Ik haal me van alles in mijn hoofd.
Even later belt Luc. Hij vertelt dat de controleur eerst al een ruim halfuur te laat was en nog iets moest navragen bij zijn collega, maar deze niet te pakken kreeg. Uiteindelijk bleek alles weer tiptop in orde. ‘Tot over twee jaar’, had de controleur gezegd.