Wereld stort in

Sinds afgelopen mei stond het profiel van Annechien van Essen niet meer tussen de webloggers. Haar vriend, Dennis van Leur, vertelt in deze blog waarom.

Een prachtige boerderij, een mooie omgeving. Annechien genoot van Noorwegen. Sinds oktober 2009 zetten we hier samen een melkveebedrijf met 23 melkkoeien rond. Tot 2 mei dit jaar. Totaal onverwacht overleed Annechien.

Annechien was zeer enthousiast over ons avontuur in Noorwegen. Het was haar droom om een boerderij te hebben en om tussen de koeien te zijn. Daarnaast vond ze het leuk om te schrijven. Daarom is ze gaan bloggen voor Boerderij.nl. Er verschenen 13 blogs van haar hand. Natuurlijk over onze komst naar Noorwegen, maar ook over de dierenarts, anders voeren en haar bedrijfsongeval. Via deze weg wil ik iedereen bedanken voor het lezen van haar blogs.

Ongeloof, verbijstering

Als je partner overlijdt, stort je wereld in. Ongeloof, verbijstering… van alles gaat er door je heen. Eén van de eerste vragen die jezelf stelt is: hoe nu verder? We wonen niet alleen hier, maar hebben ook samen een bedrijf. Een bedrijf met levende dieren kan niet wachten. Dus of je wilt of niet, je mόet werken.
De eerste dagen heeft een vrouw uit de buurt mij geholpen met melken. Ze kende de techniek en de koeien. Ze molk hier ook toen Annechien last had van haar been nadat ze was geschopt tijdens het scheren van de koeien.

Steun van stagiair

Begin mei zou ook net Sebastiaan de Visser, een Nederlandse student, komen voor een stage van drie maanden. Via een eerdere blog van Annechien zijn we met hem in contact gekomen. Nadat Sebastiaan en ik contact hadden over de nieuwe situatie, besloot hij om toch te komen. Dat heeft een enorme last van mijn schouders genomen. Met de zomer in het vooruitzicht kwam hij net in de periode dat er volop landwerk is. Daarnaast moesten in twee maanden tijd 12 koeien afkalven. En bij maar liefst zes daarvan betrof het vaarzen. Die kalven in de regel net iets lastiger af dan koeien, dus daar moet je zeker bij zijn. ’s Nachts ging ik vaak nog even kijken, omdat ik toch de slaap niet kon vatten. Overdag keek Sebastiaan wat vaker. Samen hadden we er goed het oog op en alle verlossingen gingen probleemloos. Zelfs de geboorte van een tweeling, de eerste sind ik hier op de boerderij zit, ging voorspoedig. Bij deze wil ik Sebastiaan dan ook enorm bedanken voor zijn hulp.

Beslissingen nemen

Inmiddels zijn een paar maanden verstreken. Ik denk nog dagelijks aan Annechien en mis haar ontzettend, maar ik besef ook dat ik zelf verder moet. Ik moet nu een aantal keuzes maken. De belangrijkste daarvan is of ik in mijn eentje de boerderij wil en kan voortzetten. Na veel wikken en wegen heb ik besloten om dat niet te doen.
Of ik terug ga naar Nederland of in Noorwegen blijf, is nog onzeker. Dit is iets waar ik nog geen beslissing over heb genomen. Of ik weer terug ga naar mijn oude vak, de IT, of dat ik wat meer de technische kant op ga, is ook nog onduidelijk. Hopelijk kan ik hierover de komende maanden een besluit nemen. Het runnen van een boerderij in Noorwegen was altijd een droom van Annechien, die later ook een droom van mij werd. In je eentje is het moeilijk om een dergelijk bedrijf voort te zetten.