Foto: Canva / fstop123 BoerenlevenOpinie

‘Tranen van spijt na bedrijfsoverdracht’

Zwijgend toezien hoe een ander het doet na de bedrijfsovername, is niet de manier. Práát met elkaar, dat voorkomt ellende.

Het is zaterdagavond en mijn telefoon gaat. Onbekend nummer. Ik neem op en hoor aan haar stem dat het ernst is. Haar man trekt het niet meer, loopt al twee dagen en nachten te spoken door het huis. Ruim een jaar geleden hebben ze het bedrijf overgedragen aan een neef en zijn vrouw, want zelf hadden ze geen opvolgers in het gezin.

Eigen aanpak

Hij had verwacht na de overname nog een belangrijke rol te kunnen spelen op het bedrijf, maar kennelijk denkt de neef daar anders over. Die schakelt liever ‘zijn’ mensen in. Handenwringend moet oom toezien dat neef alles op een andere manier aanpakt en kennelijk niet begrijpt dat oom ook graag nog zijn steentje bijdraagt.

“We hadden het nooit zo moeten doen”, vertelt hij als ik later die week bij ze aan de keukentafel zit. “Het probleem is dat we op het bedrijf wonen en alles zien. En verhuizen gaat me gewoon te ver. Dit is de plek van mijn ouders geweest …”

Verwachtingen en ideeën

Al doorvragend kom ik erachter dat er nooit goed met elkaar overlegd is over welke verwachtingen en ideeën er over en weer waren tijdens, maar vooral ook na de overname. Er werd sowieso niet veel gepraat. “Wij zijn niet zulke praters”, zegt hij tussendoor.

In een ingrijpend traject, zoals een bedrijfsovername, is onderling communiceren een belangrijke pijler

Ik hoor dat vaker: ‘Wij zijn niet zulke praters’. En toch wordt er gekozen voor een ingrijpend traject, zoals een bedrijfsovername, waarbij onderling communiceren een belangrijke pijler is.

Misschien is dat wel de grootste overschatting die gemaakt wordt in veel gevallen: eerst maar eens beginnen met samenwerken en dan zien we wel. En voor je het weet, wordt het praten over verwachtingen, ideeën, gevoelens en frustraties een ondergeschoven kindje wat in een behoorlijk aantal gevallen uiteindelijk leidt tot een crisis zoals in deze praktijksituatie.

Rouwproces

Oom is zonder het zelf te willen in een rouwproces terechtgekomen. Voelt zich niet meer welkom op zijn bedrijf en weet nu niet meer waar hij het zoeken moet. Het afscheid dient zich ongewild en ongepland aan.

Hij loopt vast, maar zoekt geen hulp. Geen huisarts, geen familielid, vriend of adviseur, oom trekt zich terug in zichzelf. Toch zit ik bij hem aan tafel. Onder zware druk van zijn vrouw en kinderen is de afspraak gemaakt.

Als ik doorvraag, komen zijn verhaal en frustratie eruit. Tranen, spijt, onmacht, boosheid. Het wordt laat deze middag. Aan het eind van het gesprek zegt hij toch blij te zijn dat het hoge woord er nu uit is. Niet dat zijn problemen weg zijn, verre van dat. Maar er is een begin, een opening. En daar kunnen we wat mee.

Samen oplossingen zoeken

Een week later zitten oom en neef samen aan tafel en wordt er wel gesproken over wat er dwars zit. Samen zoeken ze naar oplossingen, maar vanzelf gaat het niet.

Belangrijkste les? Ga te allen tijde én op tijd het gesprek met elkaar aan en spreek je verwachtingen over en weer uit! Voorkomen is nog altijd beter dan genezen.

Dit artikel is onderdeel van de rubriek De opvolger. Ook meedoen? Mail je naam, leeftijd, soort bedrijf en telefoonnummer naar margreet.welink@misset.com.

Beheer
WP Admin