‘Stoeien met kuilplastic’
Het leek een klusje van niks, even het plastic langs de kuilbult doen. Maar het waaide wel erg hard.
“15 minuten, en niet langer”, zegt Pleun geïrriteerd, wanneer ik haar vraag of ze even wil helpen om het plastic langs de kuilen te leggen. “Ik heb Marieke ook gevraagd om te helpen, dan zijn we met z’n viertjes en dus sneller klaar”, vertel ik.
Terwijl op diverse plekken in de buurt de boeren, ‘het’ er al op hadden gewaagd, en met sporen in de weides en nat gras in de kuil gedesillusioneerd en teleurgesteld achterblijven, hebben wij afgewacht. Geduldig en door regelmatig buienradar en andere weerberichten te volgen, was het ein-de-lijk tijd om in te kuilen. De weides op kleigronden werden droog genoeg bevonden om met de zware hakselaar en wagens overheen te rijden.
Hakselen gras uitbesteed
Het maaien, schudden, harken en hakselen, alles was uitbesteed. Normaliter maaien we alleen de kanten en schudt opa Frans het gras, maar toen de maaier tevoorschijn kwam, bleek deze het niet meer te doen. Om ook het schudden uit handen te geven, hadden we zelfs twee excuses: (1) opa Frans vindt dat gerammel op de trekker niet meer wat, (2) onze schudder is slechts 7 meter breed en daardoor waren we bang dat we het niet op tijd klaar zouden hebben voordat de regenbuien weer kwamen.
Eigenlijk was de enige taak die wij nog moesten verrichten, het plastic langs de kuilen leggen. Er was alleen één groot probleem: de wind. Het bleek een hele uitdaging om met z’n tweetjes langs de 30 meter lange kuil het kuilenplastic te leggen. Dus hadden Luc en ik helpende handjes nodig. Meestal wil er altijd wel iemand helpen en dit keer was de tweeling thuis, dus aan de beurt. Maar echt veel zin hadden ze niet. “Kom, niet zeuren, dit moet gewoon even gebeuren en met zijn vieren gaat het gewoon iets gemakkelijker”, spoorde ik ze aan.
Het plan was als volgt uitgedacht: Luc houdt de nieuwe rol doorzichtige stretchfolie vast en Marieke rolt deze uit. Vervolgens moeten Pleun en ik het boven op de rand van de 1 meter hoge sleufsilo vastleggen. “Het waait te hard”, riepen we naar elkaar.
Openhaardhout er bovenop leggen, zodat de folie blijft liggen, is het plan. Marieke haalde met de shovel een groot aantal stukken hout en Luc haalde mais uit de andere kuil om een beetje op de grond tegen de onderkant van het plastic te rijden zodat de folie onder en boven vast bleef liggen. De tijd tikte door. “Opschieten”, zeg ik, “ze komen er zo aan en de 15 minuten zijn allang voorbij, straks lopen ze weg.”
Ondertussen kwam de eerste wagen vol gras er al aangereden. Gelukkig hadden we het precies op tijd klaar. “Ik heb getimed, precies 51 minuten”, vertelt een enigszins verbolgen maar ook trotse Pleun. “Nou, dat hebben we dan mooi even geklaard. Je weet toch dat alle klusjes altijd drie maal zo lang duren”, is mijn antwoord.