Schapenhouderij voor dummies

Op het schapeneiland volg ik een spoedcursus aflammeren. Of ik geslaagd ben, valt te betwijfelen. Ik ben namelijk het lesmateriaal uit het oog verloren!

De drie fleslammeren die vorig jaar op de boerderij kwamen, zijn uitgegroeid tot echte kanonnen. Ze hebben de ram op bezoek gehad en zullen begin mei zelf een lam krijgen. Sinds we in Noorwegen zijn, heb ik 50 kalveren geboren zien worden, maar van schapen weet ik bar weinig. De hoogste tijd voor een ‘aflammerles’ op het schapeneiland Borøya. Daar loopt een kudde Gammel Norsk Spælsau (oud-Noors Staartschaap). Ik weet dat de eigenaar in de lammerentijd vrij heeft genomen van zijn baan ‘op zee in de zalm’ en op het eiland bivakkeert. Wanneer ik hem bel, krijg ik geen gehoor. Blijkbaar heeft hij het al zo druk dat hij zijn mobiele telefoon niet hoort.

Dol op haring en banaan

De volgende ochtend staat hij bij ons in de stal, hij kijkt scheel van de kiespijn. Zijn vrouw jobbert (werkt) vandaag buiten de deur, zodat alle hulp welkom is, zelfs van een leek als ik. Zijn stal is nog van vóór de oorlog en om sentimentele redenen intact gebleven (te zien in de fotoserie) en daardoor arbeidsintensief.
Mijn eerste lesdag bestaat uit de aanvoer van kuil en water voor de tien ooien die al gelammerd hebben, en het in de gaten houden van de overige 50. Er wordt geen lam geboren en ook de nacht gaat ‘lammerloos’ voorbij. Grappig om te zien hoe enkele schapen de restanten van mijn bananenontbijt naar binnen schrokken. Ik weet niet beter of zo’n schil is nagenoeg onverteerbaar. De eigenaar weet te vertellen dat een bevriende schapenhouder zijn schapen wel eens haring voert. Behalve nuttige opruimers zijn schapen dus ook echte lekkerbekken!

Waar is het schaap?

De eigenaar gaat naar de tandarts en vraagt of ik het bruine schaap in de gaten wil houden. Dat houdt zich wat afzijdig van de rest. Dit is het teken dat de bevalling van start gaat. Tijdens het inspecteren van de kudde zie ik wel drie bruine schapen die vrolijk staan te grazen. Het exemplaar dat ik moet hebben, moet ik kunnen herkennen aan haar scheve uier, overgehouden aan een uierontsteking. Ik zie haar echter niet.
De weide wordt aan de achterzijde omsloten door steile bergen, die geen ontsnappingsmogelijkheid bieden voor een slim schaap. Wel zie ik een nauwe kloof waar een hekje op de grond ligt, en een spoor van schapenkeutels. Dus klauter ik de kloof door en stuit (gelukkig) op een nieuw, erg hoog hek. Nu ik er toch ben, neem ik die hindernis ook maar even om van het spectaculaire uitzicht op zee te genieten. Dan wandel ik terug naar de stal omdat het tijd is voor een nieuwe voerronde. Ik loop flink te balen over ‘het verloren schaap’.

Slappe lach met kiespijn

Als de eigenaar terugkomt en hoort dat ik zijn schaap kwijt ben, gaat hij onmiddellijk op onderzoek uit. Wanneer we de kudde in het oog krijgen, komt er een nauwelijks verstaanbaar gemompel uit zijn mond, die helemaal scheef staat van de verdoving. Ik hoor alleen het woord trelinger.
Vol ongeloof kijk ik rond en denk dat hij ze ziet vliegen. Maar nee hoor, op nog geen 5 meter van het pad, en door mij helemaal over het hoofd gezien, staat het gezochte schaap met haar drieling. Waarschijnlijk had ze al persweeën toen ik langs haar heen ben gewandeld. Hij lacht zich slap om mijn beteuterde gezicht, en wijst op de schutkleur van het schaap dat tegen de rotswand een stek heeft gezocht. Ik lach echter als de bekende boer met kiespijn en besluit als straf nog maar een nachtje te blijven.

De fotoserie laat zien dat wachten wordt beloond, hoe nostalgisch de boerderij is en dat snuffelen op de strozolder verrassingen oplevert.

Foto’s: Vera Wijnveen