‘Samen draad zetten; risico op huwelijkscrisis’

Onze hond Jouke heeft het druk gehad. We hebben een stukje land aan de weg met stroomdraad afgezet en daar staan nu onze paarden. Met hun nieuwe zomervacht, glanzend in het zonlicht en hun speels gedartel in het lentegras trekken ze veel bekijks. Passanten stoppen geregeld om de Friezen te lokken en zelfs even te aaien. Voor een rechtgeaarde waakhond is dat verontrustend. Jouke maakt het woedend! Hij blafte tot we er allemaal gek van werden.

Mijn man en ik hebben de draad vanmorgen gezet. Dat klinkt onschuldig, maar dit soort klussen kan zomaar in een huwelijkscrisis ontaarden.

Draad zetten is overigens boerenjargon voor paaltjes in de grond drukken en er stroomdraad langs spannen. Vroeger zal men daarbij een voorhamer gebruikt hebben, maar tegenwoordig zijn er handiger hulpmiddelen.

Wij gebruiken een verreiker of een ‘verarmer’, zoals mijn man het noemt, want het ding is vaak kapot en reparatie is kostbaar. Toch is het de meest gebruikte machine van de boerderij, want hij kan van alles. Enfin, het ding heeft een uitschuifbare arm die moeiteloos paaltjes de grond in jaagt. Alsof je cocktailprikkers in een blokje kaas zet. Dat wil nog beter als de bak aan de telescooparm gevuld is met iets zwaars, modder bijvoorbeeld. Dus daar had mijn man even wat van opgeschept. Mijn enige taak was om de paaltjes recht te houden. Simpel toch?

Paaltjes in de grond slaan, een kwestie van samenwerken

“Houd die paal recht”, schreeuwde mijn man uit het raampje van de cabine.

“Hij is recht”, schreeuwde ik terug. Je moet wel schreeuwen om boven het geraas van de motor uit te komen.

“Wat?!”, vroeg mijn man.

“Hij is recht!”

Ik zag het ding langzaam de grond in zakken: scheef.

“Meer naar rechts”, riep ik.

“Welke rechts? Je moet gebaren!”

Ik wapperde naar rechts met mijn rechterhand, terwijl ik met links tegen de paal aan drukte.

De grote bak die angstwekkend dichtbij boven mijn hoofd zweefde, begon nu te wiebelen. Daardoor viel er modder naar beneden. Om dat niet in mijn nek te krijgen, probeerde ik mijn capuchon op te zetten.

“Vasthouden!”

In een regen van aardkluiten pakte ik de paal weer vast en oefende zoveel mogelijk tegendruk uit, zonder succes. “We trekken hem er weer uit en beginnen opnieuw”, zei mijn man. En toen moesten we er nog 20.

Maar het is gelukt. De paarden hebben een mooie plek en wij zitten vredig in de tuin. Voor de eerste keer dit jaar. Jouke ligt tussen de paardenbloemen te hijgen.

Eindelijk rust.

1 zwaluw maakt nog geen zomer …

Maar dan springt hij plotseling op en gaat weer tekeer. Wat is er aan de hand? We volgen de blik van onze hond en zien hoog, boven in de lucht … een zwaluw! 2 zwaluwen zelfs. Ze zijn er weer.

Ik roep Jouke en geef hem een knuffel. Voor ons haal ik een biertje. De winter is verleden tijd.