Participatiesamenleving

Samen je buurt leefbaar houden, een socialere samenleving. Dat is dé trend. Voor boeren is een participatiesamenleving echter niets nieuws.

Zeker voor oudere boeren is de participatiesamenleving niet nieuw. Zij kennen nog de tijd van er voor elkaar zijn. In het dorp waar ik lang geleden naar school ging, is nog steeds de boermarke. De importburgers hebben de marke betrokken bij het in ere houden van de nog aanwezige natuurwaarden. Deze door de importburger aanbeden waarde wordt zo weer nieuw leven ingeblazen en verfraait het buitengebied. De boeren beschikken over machines en kennis en de burgers weten financiële potjes aan te boren.

Het geld is op
Voor de kleine gemeente waar ik nu woon, zo’n 15.000 inwoners, ligt dat anders. Hier is de noaberhulp zoekgeraakt. We hadden hier de afgelopen jaren een nogal verkwistend college van Burgemeester en Wethouders (B en W). Het geld is op, net op het moment dat er veel op de gemeente afkomt, zoals extra zorg.
Het laatste ‘enorme’ project van B en W was het vervangen van het oude, prachtige buitenzwembad door een nieuw binnenpierenbadje. De kosten voor een eenvoudige vierkante bak bedroegen €8 miljoen. Om deze kosten te kunnen dekken is de entreeprijs nu zo hoog, dat mensen er graag enkele kilometers voor omrijden om hun kind in een ander bad met glijbaan te laten duiken.
U raadt het al, de verliezen lopen over de rand van het bad. Het begrootte verlies was ‘slechts’ €200.000. Nu, zestien maanden na oplevering blijkt het tekort opgelopen tot €600.000. Wie gaat dat betalen? De OZB is door de dalende huizenprijzen minder hoog dan enkele jaren. En dat was nu net de post die onze linkse wethouder hoog had ingeschaald in zijn toch wel rijke gemeente met huizen tussen €300.000 en €3 miljoen. Ook had hij een ruim voorschot genomen op de bij nader inzien onverkoopbare bouwgrond (volgens de eisen van de gemeente) van het industrieterrein. Waarom de verkoop niet vlot? De wethouder heeft geen ander idee dan dat het de crisis moet zijn, terwijl de gemeente enkele kilometers verderop de bouwgrond niet kan aanslepen.

Geen probleem voor B en W. Ze voelden vorige zomer reeds nattigheid en lieten de burger meepraten over  hoe en waar te bezuinigen. Er kwamen uiteraard veel ideeën binnen, waarop B en W antwoordde: ‘We nemen het mee’.

Geen communicatie
Afgelopen winter werd duidelijk dat gladheidbestrijding in de wijken niet meer voor de gemeente was. Wie dat dan wel moest doen, dat wist niemand. Er kwam geen respons van B en W. In het voorjaar (iedereen had de gladheid goed overleefd) kwam de volgende verrassende mededeling: groen onderhoud gebeurt niet of zeer beperkt. En opnieuw geen communicatie.
Veel boze burgers togen richting het regentenclubje. Het antwoord van B en W luidde: ‘Na de zomervakantie komen er inspraakavonden in de wijken, waarin het nieuwe beleid wordt uitgelegd’. Welk beleid? Wel wat laat als je je overburen niet meer kunt traceren vanwege de wildgroei in en rond de vijver of het plantsoen.

Ik woon aan zo’n totaal onzichtbare vijver. Maaien zoals afgelopen jaren eens per twee weken werd terug gebracht naar twee keer per jaar: waterschapsregiem. Gelukkig wonen er doortastende mensen rond de vijver en binnen een week hadden we de beschikking over een zitmaaier. Ik werd als maaierchauffeur aangewezen. Ik had immers vroeger zelf zo’n maaier gehad op de boerderij.

Groen-lijst
Die inspraakavonden komen niet meer. Begin november komt er een ‘Groen-markt’. Iedere ingezetene kan aangeven of hij al dan niet wil meewerken aan het onderhoud van zijn buurt en hoe hij dat denkt te gaan doen. Alles volgens de regels van het regentenclubje. Voor onze buurt is dat geen punt. Alle aanwonenden hebben de Groen-lijst inmiddels ondertekend. We zullen de Groen-ambtenaar hiervan op de hoogte stellen en onze spelregels aan hem mededelen. Maaien is geen punt, hondenpoepbeleid moet worden gehandhaafd zoals in de gemeenteverordening staat. Alle baasjes van ‘wildpoepende’ honden moeten bekeurd worden.

Buurtgevoel
Naast een nette omgeving zie ik als voordeel dat buurtbewoners elkaar weer aanspreken en bereid zijn met elkaar zaken op te pakken. Het oude dorps- en buurtgevoel komt terug. Dat is een participatiemaatschappij: er samen het beste van maken, niet gestuurd door socialistische politici die alleen maar op de rem trappen als de maatschappij verandert in een andere richting dan hun behoudende gedachten toelaten. Deze mensen noemen zich progressief, maar zijn in wezen conservatief. Zij zijn bang voor iedere verandering. Daardoor missen ze veel moois dat het leven te bieden heeft.
Laten we deze nieuwe vorm van noaberhulp een kans geven in de hoop dat we op deze wijze onze ‘verzorgingsstaat’ niet ten grave hoeven dragen door gebrek aan durf om  nieuwe wegen te bewandelen. Noaberhulp heet nu participatie en moet mensen weer het sociale gevoel geven dat onze voorouders zo gewoon vonden.