‘Onze Finn, Finneke, Finny, is dood’

Hij ligt er alsof hij slaapt, nog warm. Onze Finn. Finneke. Finny. Hij is er niet meer. We zullen je missen, stinkhond.

“Het gaat écht niet goed met hem”, zegt Luc bezorgd. Het lijkt alsof onze heidewachtel Finn al stokoud is, hij heeft weinig energie. Gelukkig eet hij vrijdag nog zijn bord met brood, ei en vlees op. Maar een dag later drinkt hij alleen nog wat water. Urenlang ligt hij stil, en onder lichte dwang gaat hij naar buiten. Daar staat hij wat wezenloos voor zich uit te staren naar een vogel die overvliegt. Verder doet hij niets, hij is futloos en stil.

De volgende ochtend spoor ik Luc aan om vooral onze vertrouwde dierenarts te bellen, ook al is het zondag. En dus gaan Mayke en Luc die ochtend met Finn naar de afspraak. Na een uitgebreid onderzoek volgt de conclusie: ‘Het piept en het kraakt in de longen’. Twee injecties later zijn ze weer thuis.

Ik kan het niet geloven, ik wíl het niet geloven

Onze trouwe, relaxte heidewachtel

’s Middags bellen we de dierenarts opnieuw: een kalf heeft een deel van de darm eruit geperst. Terwijl we bezig zijn, komt Finn zelfs nog even kijken. Heel eventjes. Daarna zoekt hij weer een rustig plekje in huis op. We hopen — en spreken dat ook uit — dat hij zich de volgende dag beter voelt.

Aan het einde van de middag gaan we naar een verjaardag. En dan, helaas. Huilend belt Famke: “Het gaat echt niet goed met Finn.” Even later is hij dood. Ze moet het herhalen, want ik kan het niet geloven. Ik wíl het niet geloven.

Ik verontschuldig me op de verjaardag en fiets de 6 kilometer naar huis, keihard op de elektrische fiets. Thuis aangekomen zie ik het met eigen ogen. Hij ligt er alsof hij slaapt, nog warm. Onze Finn. Finneke. Finny. Hij is er niet meer. Onze trouwe, relaxte heidewachtel. Een tikkeltje ondeugend, maar o zo vriendelijk. Man, o man, wat kun je gehecht raken aan zo’n trouwe lobbes.

Ook Mayke komt huilend van de verjaardag terug. Die avond staan we met z’n allen bij het plekje in het bos, bij de kuilen waar hij begraven wordt. En dan … weer door. Terug naar de orde van de dag.

We hebben nog nooit een hond gehad waar we zóveel geld aan hebben besteed

Drie hondenmatten en een lichtslinger

We hebben nog nooit een hond gehad waar we zóveel geld aan hebben besteed: drie hondenmatten, een lichtslinger voor in de avond, een eigen vlaggenlijn met zijn naam, speciale oefenbrokken, en nog veel meer.

Samen werken bij de kuilen, worstjes van opa, je jachtvriendjes, de knipsessies met Mayke, eindeloos knuffelen met Famke (inclusief oortjescontrole en gebitscheck), en de gezellige dagen met Luc op het erf, op zoek naar muisjes — en van alles nog meer. Je vrolijk kwispelende staartje als er iemand aankwam. Je genoot zichtbaar van alle aandacht die je kreeg.

Wat heb ik me ongerust gemaakt, die paar keer dat je de buurt in ging. Gelukkig hadden we je een bandje omgedaan zodat we je altijd konden opsporen. Je prachtige krullen op je lange oren, je mooie, bruine (altijd een beetje stinkende) vacht … We zullen je missen, stinkhond.

Lieve, lieve Finn. Wat heb je ons leven verrijkt. Wat een gemis dat je nog geen vijf jaar bent geworden. We hadden nog zó graag tien jaar langer van je willen genieten.