Om een trekker naar de rechtbank (2)

Het is net een klucht. Drie keer naar de rechtbank om een geschil over de rekening van reparaties aan een trekker. Het overkwam Hans Rijnders.

We waren in de moestuin van het landgoed toen Hans Rijnders ons het verhaal over zijn trekker vertelde. ‘We’ zijn de bewoners van landgoed Cortils, gelegen in de provincie Luik, zo’n twintig minuten onder Maastricht. Het bestaat uit een kasteel met bijgebouwen, waarin diverse accommodaties worden verhuurd, en een boerderij. Het landgoed wordt omgeven door 76 hectare grond, waarvan 55 hectare weide. De boerderij is verpacht aan een boer die op 45 hectare pensionpaarden houdt. 10 hectare is in gebruik bij een melkveehouder. De bewoners streven ernaar zoveel mogelijk ecologisch en zelfvoorzienend te zijn.

Geschil

In het kader van dat laatste groeven we afgelopen voorjaar vier enorme geulen voor asperges. Terwijl we de ene na de andere schep zand omhoog wierpen, vertelde Hans over zijn geschil met firma Schmetz. “Ik moest dus voor de rechter verschijnen”, besloot hij, zich het zweet van het hoofd vegend. “En het blijft niet bij die ene keer. Ik had besloten geen advocaat te nemen en zelf het verweer te doen. Ik had alleen verzuimd dit in het Frans te doen. Ook al ligt ons dorp op de grens van Wallonië en Vlaanderen, als Nederlander denk je toch meer Vlaams. Maar de hoorzitting was in Limbourg en dat is weer Franstalig. Daar had ik niet aan gedacht. Dus is de zitting verdaagd naar 21 juni.” Waarop wij in lachen uitbarstten en zeiden van de partij te zijn.

Opnieuw verdaagd

Zo geschiedde. Op 21 juni vergezelden wij Hans en zijn vrouw Tytsje naar de rechtbank in Limbourg. Onderweg vertelde Rijnders over de inhoud van zijn verweer. Dat hij van mening is dat door de gespecificeerde rekening van €860,99 te hebben betaald, hij aan alle verplichtingen heeft voldaan. Dat hij niet van plan is om de verhoogde rekening, de opgelegde boete van €162,09 en €143,14 aan rente te betalen. Dat hij van Schmetz €1.762,94 eist voor het vreemde gedrag, de slechte service en de gemaakte onkosten. We passeerden een bakker en riepen dat we op de terugweg zouden stoppen om taartjes te kopen om de overwinning te vieren!

Dat hadden we beter niet kunnen zeggen. Een paar uur later stonden we weer buiten de rechtbank, enigszins bedremmeld. Opnieuw had de rechter besloten de zaak te verdagen. Hadden we daar anderhalf uur voor op de harde banken gezeten. Ik had de tijd gedood met het lezen van het cursusboek bijen houden. Die avond had ik een examen te maken. Al lezend over de wondere wereld van de honingbij zag ik de ene na de andere rechtszaak passeren tot het eindelijk tijd was voor de zaak Schmetz-Rijnders. Ik maakte een foto, waarop de rechter de hoorzitting onderbrak en vriendelijk doch gebiedend verzocht deze te verwijderen. Inwendig morrend voldeed ik aan zijn verzoek.

Derde hoorzitting

Met z’n allen keken we de auto na waarin de advocaat van de tegenpartij zat. Een dikke BMW met een lachende eigenaar achter het stuur. “Hij lacht in z’n vuistje. Hij kan Schmetz weer een rekening sturen”, zei Rijnders. “Waarom is de zaak opnieuw verdaagd?” vroeg ik. “Dat Frans ging me iets te snel”, zei Rijnders. Waarop de uitleg volgde dat het in Nederland gebruikelijk is om het verweer alleen naar de rechtbank te sturen, maar in België niet. Hier moet je het verweer ook bij de advocaat van de tegenpartij indienen. “Dat wist ik dus niet”, eindigde hij vrolijk. “Op naar 19 november, de derde hoorzitting. Het is net een klucht.”