Ode aan mijn boer

Als ik na het kaasmaken de stal in loop om de koe te bekijken die vanochtend niet helemaal fit leek, zie ik dat Wijnand er ook bezig is. Er staat een koe in de klauwbekapbox met een achterpoot omhoog en geconcentreerd staat hij haar te bekappen.

Wijnand heeft mij niet gehoord en zonder dat ik me ervan bewust ben, sta ik hem een tijdje gade te slaan. De routine waarmee hij het mes hanteert en de rust waarmee hij even later de koe weer laat gaan, halen me even uit het ritme van de sneltreinvaart waarin we ons vaak bevinden. Het is net of de tijd even in slow motion gaat.

Stabiel, betrouwbaar en vastberaden

Ik ben nog even gek op hem als zestien jaar geleden, toen we elkaar leerden kennen. En vooral ook heel erg trots. Op hoe hij zijn eigen koers vaart; stabiel, betrouwbaar en vastberaden. Eigenschappen die ik enorm in hem bewonder. Altijd weet ik wat ik aan hem heb en altijd weet hij waar hij heen wil.

Samen zoveel sterker

Samen bespreken we onze plannen voor het bedrijf en voor ons gezin. Hij is een man van niet veel woorden, maar wat hij zegt, is altijd raak. Heel zorgvuldig overweegt hij zaken voordat hij een beslissing neemt. En ik weet dat hij mijn mening ook echt serieus neemt. Het gevoel dat we samen op een slagvaardige manier aan dezelfde doelstellingen werken vind ik een groot goed. Wat een geluk dat we elkaar daarin gevonden hebben! Ieder op zijn eigen manier, maar samen zoveel sterker dan twee individuen alleen.

Oprecht gelukkig

Echt kunnen samenwerken is zoveel waard. Leven op een boerderij met dieren is niet iets dat iedereen snapt. Het werk gaat altijd door, waardoor je minder vrij bent om te gaan en staan waar je wilt. Aan de andere kant krijg je er zoveel voor terug. Het contact met de koeien en de kalfjes, je eigen ritme bepalen, het nooit in de file hoeven staan of de hele dag achter een bureau zitten. Ik zou voor geen goud willen ruilen en ben oprecht gelukkig om iedere dag te mogen samenwerken met mijn grote liefde. En nee, ook voor boerinnen is het niet zo gewoon om dat zomaar uit te spreken. Maar soms is het wel eens goed, zo eens in de zestien jaar…

PS ik laat mijn columns nooit aan Wijnand lezen voordat ik ze verstuur.