‘Mijn moeder is overleden’

Sinds corona gingen mijn moeder en ik bijna iedere zaterdagmiddag fietsen. Uiteraard met een tussenstop op een plekje waar koffie met lekkers verkrijgbaar was. We genoten er beiden van. Soms kon ik echt niet, omdat ik nog werk moest afmaken. Het zal wel erg herkenbaar zijn als ik zeg dat we eigenlijk structureel iedere week een dag tekort komen om op de boerderij alle klussen af te krijgen. Maar wat is nu een zaterdagmiddag op een hele week?

Plotsklaps is ze er niet meer. Ze is in 1940 geboren op een boerderij. Als derde in een liefdevol gezin met negen kinderen. ‘Eigenlijk vond ik alle werkjes leuk op de boerderij’, vertelde ze altijd. Haar jongere zus Siny vond koeien melken verschrikkelijk, dus werden er klusjes geruild.

Omgaan met verlies is nooit gemakkelijk

Omgaan met verlies lijkt eenvoudig als je van een boerenbedrijf komt, maar dat is het niet. Wanneer een zieke koe het niet redt, dan balen we. Het verlies van een dierbare is anders. Heftiger.

Iedere dinsdag- en donderdagmiddag kwam ze samen met mijn vader helpen op de boerderij. Eerst op de kleinkinderen passen en de laatste jaren om klusjes te doen en, ook niet onbelangrijk, om koffie te drinken. We lijken net een zorgcentrum zeiden we regelmatig tegen elkaar.

Ineens staat de week in het teken van afscheid nemen. Ook moeten er allerlei zaken worden geregeld. Dat betekent dat het jongvee scheren even vooruitgeschoven wordt. En dat hadden we beter niet kunnen doen. De vacht is zo dik, stug en zweterig dat we er met het scheerapparaat bijna niet meer doorheen komen. Verschrikkelijk. Lange banen maken lukt niet, hakkelend gaat het apparaat eerst over de rug. Dan probeer ik om heel voorzichtig het bovenste laagje eraf te scheren en vervolgens de rest. Het jongvee wordt onrustig van mijn geïrriteerde werkwijze en dat helpt ook niet.

De mooie momenten blijven, in herinnering

Mopperend loop ik naar buiten om Luc de messen te laten vervangen of om te vragen of hij er iets aan kan veranderen. Ik word er moedeloos van. “Doe dan eerst alleen de ruggen”, zegt hij. Gelukkig begrijpt mijn redder in nood me. Ik zie dat Luc zelf een aantal pinken al van de dikke haardos af heeft geholpen.

De koeien scheren we niet meer. Sinds we koeborstels hebben, is hun haardos altijd fris en kort. Alleen wanneer ze droog worden gezet, krijgen ze een heuse schoonheidsbehandeling. Luc scheert dan de uiers, de staart en hij bekapt de klauwen, zodat de drachtige dames schoon en fris met zwangerschapsverlof kunnen gaan.

Ach, de echte reden dat we arbeidsachterstand hebben weten we wel. Dat betreurt ons zeer. Niet die achterstand, maar het verlies. Het was me de afgelopen drie jaren wel iedere zaterdagmiddag waard. Net zoals het me de hele week waard is om meer bij mijn vader te zijn. Die mooie momenten neemt niemand ons af.