‘Mijn gevoel zegt dat we geen fosfaatrechten moeten kopen’

Ze had een baan in de zorg voor verstandelijk gehandicapten en met landbouw was ze niet bezig. Maar toen ontmoette ze Ruud en hij was boer. “Al tijdens onze verkeringstijd hielp ik hem met de koeien. Dat vond ik dat leuk, ik heb altijd al van ruimte en het buitenleven gehouden. Toen we later trouwden en ik op de boerderij kwam wonen, nam ik de taken over van Ruuds ouders. Meewerken was voor mij vanzelfsprekend.”

Kennis vergaren via cursussen

Kennis vergaarde ze onder meer via cursussen, zoals de EVAV: economische vorming agrarische vrouwen.” De opgedane kennis zette Anita thuis in. Ze molk, voerde het jongvee, deed de financiële administratie en hield tegelijk haar baan in de zorg aan. “Toen de kinderen kwamen, werd de combinatie wel steeds lastiger. Ik draaide ook avonddiensten en die vielen net samen met de avondspits op het bedrijf en de eet- en bedtijden van de kinderen.”

Toen de middelste 4 jaar was, besloot Anita haar baan op te zeggen. “Een lastige beslissing, want ik zou niet alleen mijn collega’s en mijn eigen inkomen opgeven, maar ook mijn zelfstandigheid.”

Daar kunnen we over mopperen, maar ik zie het juist als kracht, al die toeristen

De keuze bracht echter ook rust en daardoor ontstonden weer allerlei nieuwe plannen. Zuid-Limburg is een toeristisch gebied. Veel boeren zijn verdwenen, maar het aantal hotels en andere overnachtingsmogelijkheden is gegroeid als kool. Het maakt dat je als boer hier niet of nauwelijks uit kunt breiden. “Daar kunnen we over mopperen, maar ik zie het juist als kracht, al die toeristen. De kok in het hotel hiertegenover gebruikt bijvoorbeeld onze melk in zijn toetjes. En het aantal mensen dat hier voor de melktap komt, is soms amper te tellen.”

Melktap

Het idee voor die melktap komt uit de koker van Anita. “Het is al wel 25 jaar geleden dat we op vakantie waren in Oostenrijk en ik daar zoiets aan de weg zag. Ik zei: dát is leuk, dat zou ik ook wel willen. Het heeft lang geduurd, maar sinds 2 jaar staat-ie er. De reacties zijn erg positief en dat geeft veel energie.”

Anita denkt weleens aan een vervolg in de vorm van zelfzuivelen. “Er is vraag naar boerderijzuivel hier. Het lijkt me erg leuk, maar het is veel werk en het vraagt ook investeringen. Eerst maar eens overleggen met de rest van de familie.”

Vriendin overleden

Eigenlijk is er zoveel dat ze graag wil doen, reizen bijvoorbeeld. “Pas nog ben ik met onze oudste zoon naar Rome geweest, dat was zo mooi. Natuurlijk is er altijd wel een reden om zoiets niet doen, te veel werk, te druk met van alles. Maar er is meer in het leven dan werken, we zijn ook op aarde om onszelf als mens te ontwikkelen.”

In die overtuiging werd ze bevestigd toen begin dit jaar een vriendin overleed aan longkanker. “Ik vind dat je, als het je gegeven is, geen dingen uit moet stellen die je graag wilt doen. Voorwaarde is wel dat het thuisfront er achter staat. Soms voel ik aan hun reactie dat het op dat moment even niet past. Dan ga ik niet, of ik ga later.”

Mijn gevoel zegt dat we geen fosfaatrechten moeten kopen

Dat genoemde gevoel, daar laat ze zich volledig door leiden. “Ik heb geleerd dat mijn intuïtie altijd gelijk heeft. Pas was de veearts hier voor een zieke koe en ik voelde gewoon dat er iets met de lebmaag was. Dat klopte, die bleek gescheurd. Mijn man begreep niet hoe ik dat kon weten, maar soms krijg ik dingen door. Ik doe er niet al te zweverig over hoor, ik zie het meer als hulpmiddel in het leven en bij de bedrijfsvoering. Zo zegt mijn gevoel dat we geen fosfaatrechten moeten kopen. Mijn man benadert dat rationeler, maar we komen wel op hetzelfde uit.”

Fosfaatregels zitten haar dwars

Die fosfaatregels zitten haar dwars; het was pijnlijk om gezonde koeien te moeten afvoeren. “Hier in Limburg voelt het of we voor Den Haag niet meetellen. Wij zijn grensboeren, 10 hectare ligt in België. Voor de mest telt dat wel mee, voor de fosfaatrechten niet. Er loopt een bezwaarprocedure, maar het gaat langzaam en al die tijd weet je niet waar je aan toe bent.”

Dan, opgewekt: “Maar kom, ik laat me niet in een hoek drukken. Er zijn kansen genoeg en alles bij elkaar wil ik gewoon niets liever dan hier boerin zijn.”