Mazzel bij de sorghumoogst

Door het eigen initiatief van de Nederlandse chauffeurs heb ik nu minstens 200 hectare extra in de silo’s zitten.

Terwijl de winter op het noordelijk halfrond nog van geen wijken weet, zijn we hier volop aan het oogsten. De oogstploeg bestaat opnieuw geheel uit Nederlandse chauffeurs die de Nederlandse winter ontvlucht zijn.
Afgelopen weekeind luidde de weersvoorspelling volop regen voor de komende dagen. Daarom besloten we zaterdagmorgen om zeven uur de maaidorsers op te starten om de resterende 900 hectare te oogsten. Twee percelen sorghum, een gewas dat een beetje lijkt op mais. Na enkele honderden meters gemaaid te hebben, bleek dat we te optimistisch waren geweest. We besloten om te stoppen. De verliezen waren te hoog. Ook in Australië is het dorsen van nat graan onbegonnen werk.
Na een lange koffiepauze ging het veel beter. Bij het vallen van de avond hadden we het eerste perceel van 400 hectare al bijna half klaar. Ik dacht dat we de rest van het perceel zondag wel af konden maken om daarna direct naar het laatste perceel te verhuizen. Ik vroeg de mannen of ze nog wat wilden doorwerken.

Iedereen is weg

Toen ik zondagochtend om zes uur mijn ontbijt aan het klaarmaken was, was er niemand te bekennen. Ik vreesde dat het na een lange dag voor de meesten moeilijk was om op tijd op te staan. Nadat ik op een van de slaapkamerdeur had geklopt en geen reactie kreeg, zag ik pas dat er niemand was. Ik vroeg me af of ze al begonnen waren, of dat ze de nacht doorgewerkt hadden. Dus ging ik op onderzoek uit.
De zon kwam juist boven de horizon uit, wat enkele minuten een spectaculair schouwspel gaf (zie foto’s). Er was echter in geen velden of wegen een maaidorser of trekker te horen of te zien. Nadat ik de mannen had gevonden, bleek dat ze het hele perceel al af hadden en dat het graan in de silo zat. De maaiborden stonden al op de transportkarren voor de verhuizing naar het laatste perceel.

Doorwerken, doorwerken, doorwerken!

Wat was er die nacht gebeurd? Zoals vaker na een periode van regen, begon het omstreeks negen uur ’s avond te vochtig te worden en stonden de mannen op het punt te stoppen. Dit keer stak echter plotseling de wind op en ging het maaidorsen weer goed. Ze besloten nog een paar uur door te gaan. Omdat het boven verwachting goed ging, werden deze paar uur de hele nacht.
In de loop van zondag losten we elkaar om beurten enkele uren af zodat een ieder wat kon eten en een dutje kon doen. Tegen zeven uur ’s avonds begon het te regenen en moesten we de laatste 200 hectare laten staan. Nu, twee dagen later, heeft het alweer 80 millimeter geregend. En het regent nog steeds.
Door het eigen initiatief van de Nederlandse chauffeurs heb ik nu minstens 200 hectare extra in de silo’s. Ik ben ergens wel trots op deze mannen en geloof dat ze wel een extra korting op het vliegticket hebben verdiend als ze volgend jaar terug willen komen.

Foto’s: Gerrit Kurstjens