‘Koeiendans, deze keer gaat er niets mis’

‘Morgen om 14.00 uur gaan de beesten eruit’, appt Luc op zaterdag in onze gezinsapp. Uiteraard is er rekening gehouden met wanneer ik thuis ben. Met mijn ‘drukke’ agenda is dat soms een heel geplan. Ook zoon Naud en neef Tom kunnen helpen omdat de voetbalwedstrijd er dan op zit. ‘Heb je Per al geappt?’ vraagt Luc me. Per is de 12-jarige zoon van mijn neef, die op 25 kilometer afstand woont, maar dolblij is wanneer hij weer eens een dagje kan helpen op de boerderij. De laatste jaren is hij er iedere keer bij wanneer de koeien voor het eerst naar buiten mogen.

Ieder jaar is dat weer een mooi moment. Een feest voor de koeien, maar eigenlijk nog meer voor ons. “Als jij erbij bent gaat het toch altijd mis?” kijkt mijn zwager me vragend aan. “Hè, nee joh. Ik heb maar één taak en dat is filmen. De rest moet zorgen dat het vee binnen het draad blijft”, grap ik.

Onze hond Finn gaat ook mee. Ik voorzie wildwesttaferelen, waarbij onze heidewachtel als een echte bordercollie de koeien bij elkaar drijft, maar dan net de verkeerde kant uit. “Nee hoor, komt allemaal goed”, zegt dochter Mayke. En ja, hij blijft keurig naast haar zitten.

In volle galop over het kavelpad

Wanneer Luc de deuren opent, kijkt een aantal koeien nieuwsgierig om de deur. Dan wandelen ze, eerst voorzichtig, om vervolgens in volle galop over het kavelpad richting de wei te sprinten. Even later volgen, in groepjes, de andere koeien. Het eerste stukje van de staart staat omhoog en als ze door de wei rennen, staat de hele staart omhoog. Net kwispelende honden, maar dan anders. Ook maakt een enkeling heuse bokkesprongen, een soort van hink-stap-sprong met de achterbenen.

Gelukkig is het geen spektakel zoals vorig jaar, toen een aantal koeien door het draad vloog omdat een haakse bocht te moeilijk was. En ook de beweidingspoort schroeven de jongens er pas weer voor als iedere koe door de grote deuren naar buiten is. Dat scheelt veel stress voor de koeien. Dan wilden ze naar buiten, maar werden ze geweigerd en maakten ze tig rondjes om het nogmaals te proberen.

Er wordt gegraasd, gerend en heerlijk geloeid. Wat een prachtig gezicht iedere jaar weer. “Wat saai dit keer”, zegt mijn zwager. “Vroeger waren ze veel blijer.” Ik leg hem uit dat het genot van de koeien nu natuurlijk minder groot is, nu de stallen ruimer, lichter en groter zijn dan vroeger. Eigenlijk is na vijf minuten de rust wel teruggekeerd en gaat de kudde grazen alsof er niks aan de hand is. Er loopt zelfs alweer een aantal koeien richting de stal, die zijn het alweer zat buiten. Naud gaat ervoor staan en dirigeert ze terug naar de wei.

Het is net als uit eten gaan: soms valt het flink tegen en had je liever thuis willen eten, omdat je dan zeker weet dat het eten daar altijd goed is.