‘Kalveren nog even naar buiten’

Midden oktober en het zonnetje straalt! Zoals elk jaar is het najaar afwisselend nat en zonnig. “Tijd om het jongvee nog even naar buiten te doen”, zegt Luc. De allerkleinsten zijn nog niet buiten geweest en dat moet nog gebeuren. We spreken af om eerst de oudste vier de wei in te laten omdat die al eens buiten geweest zijn. Om daarna, wanneer dat groepje de boel heeft verkend, de restende negen kalveren een voor een in dezelfde wei te doen.

‘Altijd lekker buiten’

Voor het zover is, komt de buurman met zijn kleinzoon nog koffiedrinken. Onze planning moet daarom even aangepast worden. Wanneer we na de koffie, ein-de-lijk, de oudste vier kalveren in de wei hebben en er eentje van de grote groep jongeren is toegevoegd, zien we iemand met een aerodynamische driewieler aan het einde van ons straatje staan. Het is René, de broer van onze zwager. Helaas is hij door een beroerte halfzijdig verlamd maar hij heeft zijn humor behouden. Hij fietst het straatje in en wij lopen naar hem toe. “Wat een mooi leven hebben die boeren!”, roept hij. “Jullie hebben het helemaal niet slecht. Altijd lekker buiten!” Dan wijst hij: “Daar zit een reiger.” Luc antwoordt: “Rovers zijn het.”

De reigers zijn niet het ergste, vindt René. Volgens zijn zorgboer mag het nog wel tot kerst regenen omdat het nog steeds droog is.
“Wat mij betreft mag het wel tot ná de kerst regenen”, antwoordt Luc bijdehand. Een half uur later neemt René met een lach afscheid en kunnen wij verder met de kalveren.

Snelle reactie

Het ene kalf staat voor de vangwagen. De overige dieren staan er relaxed naast te wachten. We voegen iedere keer een kalf toe. Dat lijkt soepeltjes te gaan totdat het laatste kalf ineens begint te rennen. Met een sliding glijdt ze precies onder het draad door en komt mijn kant op. Timing, inzet en – in dit geval – het niet raken van het draad, dat zijn de drie ingrediënten om dit perfect te laten gebeuren. Ook de snelle reactie, want ze staat direct weer op vier poten, is op wereldklasseniveau. Gelukkig hebben we haar snel weer bij de kudde. Stroom van het draad af, paaltje omhoog en daarmee het draad omhoog en ze loopt snel weer naar haar vriendinnen.

Ze durven nog niet de hele wei door omdat ze nog niet precies snappen hoe het zit met die stroom. Het is een raar idee dat ze na een paar kleine aanvaringen nog steeds niet precies weten dat het draad de boosdoener is.

Vreten en leren

Vol enthousiasme rennen ze door de wei achter elkaar aan om vervolgens de kop naar de grond te doen en te gaan grazen.
“Zo moet dat”, zegt Luc, “ze kunnen het nu met het mooie weer alvast leren en dan weten ze volgend jaar wat ze moeten doen wanneer ze naar buiten gaan.” Het gras is na het maaien alweer flink gegroeid. Dat betekent dat ze nog een hele poos buiten kunnen blijven. Om te vreten én te leren.