Haspelterreur

Wij hebben geen beregening, vertelde een boer me. ,,Wat vervelend!” zei ik, maar daar dacht hij heel anders over. Hij vond het juist wel rustig om geen keus te hebben.

Inmiddels zijn er wat buitjes gevallen, maar op veel plekken is het niet genoeg om de bodem flink doordrenkt te krijgen. En omdat geen enkele boer er tegen kan als mais, bieten en aardappelen staan te verleppen, wordt daar waar het kan en mag volop beregend. Gewassen gered, einde stress, zou je zeggen. Mooi niet dus.

Beregenen geeft juist stress. Want de haspel moet verplaatst, zelfs midden in de nacht. Ook als er eigenlijk een visite is gepland, of een bruiloft. Tussendoor gaat de boer even naar huis: ben zo terug, even de haspel verzetten. Helder denken is er niet meer bij, altijd is er op de achtergrond De Haspel.

En dan is er nog de stress dat het niet genoeg is. Dat je niet rondkomt met één haspel, omdat de bodem te snel weer opdroogt. De afgelopen periode waren er dagen bij dat er geen verzetten aan was. En een tweede haspel? Tja, dat kan dan weer niet uit.

Per mail kreeg ik een heel verhaal van de echtgenote van zo’n haspelboer. Ze vond het nogal wat, die haspelterreur. Ze had al eens voorgesteld het ding gewoon uit te laten, maar hij was hels geworden. Zijn mooie bieten laten verpieteren? Mooi niet!
Wat het beregenen extra oplevert, heeft hij volgens haar nooit uitgerekend. Zijn eigen uren cijfert hij weg, de brandstofkosten vergeet hij gemakshalve maar even, want alles, alles is beter dan de boel te laten verdrogen. De bieten staan er mooi bij, maar intussen verdroogt wel zijn relatie.