Gouden kranen en vette brandstof

De mooie Hollandse sneeuwlandschappen doen Han van Riel denken aan een tocht door het Russische Altay Oblast vorig jaar. Hij bracht daar een bezoek aan een akkerbouwbedrijf.

Zo rond de jaarwisseling is het tijd voor een gezellig verhaal over sneeuw, rendieren en luxe. Daarom een reisverslag over een bezoek dat ik vorig jaar bracht aan een akkerbouwbedrijf in Altay Oblas.

Na het verlaten van de boerderij in Rubtsovsk, zo’n 30 kilometer ten zuiden van Barnaul de hoofdstad van de provincie Altay, volgde een tocht van vier uur over besneeuwde totaal verlaten vlaktes met een forse sneeuwstorm. Ieder moment verwacht ik de trojka van Doctorandus P. met al even angstwekkende wolven.

Spekgladde wegen

Eenmaal in Barnaul werden we bij het huis annex kantoor van de boer gedropt. Dat betekent flink eten en ‘aftanken’ voor de reis naar het huis van een rijke Moskoviet, die in de bergen een landgoed – meer een dorp – heeft aangeschaft. Stel u voor: een rit van nog eens 300 kilometer in het donker met jachtsneeuw over spekgladde wegen. Wetende dat een Russische chauffeur niet bang is, kunt u begrijpen dat het volgens ons hard genoeg ging. Af en toe een plaspauze, al was die meer voor de sigaret van onze chauffeur dan voor onze afwatering bij -20 graden. Na veel bange uren kwamen we eindelijk aan bij ons verblijf voor de komende dagen. Nog steeds hadden we geen trojka en wolven gezien.

Gouden kranen

Geen houten hutje of iets dergelijks, nee zeker niet. We zagen een enorm huis, deels nog in aanbouw maar perfect bewoonbaar. Onze kamers waren gewoon goed, onze badkamer was voorzien van een bad, douche annex stoomcabine met gouden kranen en accessoires. Ik ben wel enige luxe gewend in dit land, maar zoiets en zover uit de bewoonde wereld…
Het machinepark voor de hooiwinning was geleverd door René Kremers. Het vee niet, dit soort heeft Kremers niet in zijn pakket.

Eten volgens Lenins recept

De volgende dag waagden we ons buiten bij -20 graden en glibberden we over het erf naar de kantine. Deze kantine stamde nog uit de tijd van Lenin. Hij moest ook zo blijven om toekomstige gasten het idee te geven terug te zijn in de tijd ‘toen het leven nog goed was’. Het plan is dat het dorp, inclusief houten kerk, geheel wordt herbouwd, gerestaureerd en als vakantie-‘museum’dorp wordt geëxploiteerd.

Niet alleen de kantine stamde uit de Lenin-periode, ook het eten was volgens Lenins recept. Zeker niet geschikt voor slanke topmodellen en verwende West-Europeanen. Het brood ging nog, minder was de pap uit volle melk, de eieren gebakken in spekvet en het vlees waarbij het vet langs je kin druipt. Voor ons was het overigens geen punt. Zo kregen we genoeg brandstof voor het bedrijfsbezoek bij temperaturen van -15 graden midden op de dag.