’Gezin in de lappenmand’

De middelste cowboy kan al een maand of twee zijn rechterarm niet strekken en ik begin me een beetje een slechte moeder te voelen, omdat de tekst ‘het gaat vast vanzelf over’ niet meer van toepassing is.

We denken dat hij een keer is gevallen of aangetikt bij een hockeywedstrijd, maar dat hij zich dat niet meer herinnert. De huisarts stuurt ons door naar het ziekenhuis waar we over een week terecht kunnen voor een röntgenfoto en echo.

Dezelfde middag komt Wijnand terug uit het maisland met een van pijn vertrokken gezicht. De punt van een maisblad stak recht vooruit zo in zijn oog en dat doet zeer. Ik kijk er eens goed naar en zie dat het hoornvlies beschadigd is. In de koelkast ligt nog een aangebroken tubetje kattenoogzalf, maar je denkt toch niet dat hij dát in zijn oog gaat doen?! Ik zeg nog eigenwijs dat het precies dezelfde werkzame stof is die je van de huisarts krijgt, maar hij is niet te vermurwen. Het gaat vanzelf wel over.

De volgende dag zit hij echter in de wachtkamer van onze huisarts en komt even later thuis met oogdruppels van, natuurlijk, hetzelfde middel. “Druppels zijn veel minder prettig dan een zalf en je moet ze veel vaker in doen”, zeg ik tegen Wijnand. Nog een dag later rijd ik op verzoek even langs bij de dierenartsenpraktijk voor een nieuw tubetje zalf. “Hoe heet de kat?”, vraagt de assistente. “Mens!”, lach ik. Ze snapt ‘m.

En vanochtend zaten we opnieuw bij de dokter. Oudste cowboy is eergisteren heel ongelukkig met zijn gezicht op het water geklapt bij het kneeboarden. Nu is hij misselijk en heeft hoofdpijn en koorts, en bovendien kan hij zijn nek slecht bewegen. Hoewel ik denk dat het een samenloop van spierpijn en een griepje is, wil ik het graag even door een echte mensendokter laten controleren. De huisarts vraagt of de knipkaart nog niet vol is. “Ik hoop het nu wel!”, antwoord ik.

Thuis hebben we nog een arme koe die twee weken te vroeg heeft gekalfd van een drieling (samen 145 kilo!) en die ook heel wat zorg nodig heeft. Als ik even later een kalf met de kruiwagen verhuis naar een boxje, raakt hij bij het snelle opstaan in zijn nieuwe verblijf mijn hoofd. Ik zie het bloed stromen en bij een blik in de spiegel blijkt dat er een stuk vel los zit op mijn neus. ‘Ach ja’ denk ik, ‘het gaat vanzelf wel over’.