Einde aan de armoede?

Een wettelijk minimumloon in de EU garandeert het einde van de armoede. Hoe moet ik dat plaatsen in een vrije wereldmarkt?

Krijgen we van Zweden tot China dezelfde minimum beloning, met dezelfde belastingregimes? Als ik de Europese Commissie moet geloven garandeert een wettelijk minimumloon voor alle landen het einde van de armoede. Ik weet niet hoe ik dat moet plaatsen in een vrije wereldmarkt.

Iedereen gelijk, niemand rijk. Tja, als het zo gaat, dan is er geen vuiltje aan de lucht. Laat ik het kleiner trekken: in de EU-27 één minmumloon, van Bulgarije tot Zweden. Dat zou al een vooruitgang zijn om een gelijk speelveld te creëren. Maar zo heeft de Europese Commissie het vast niet bedoeld. Het zal wel uitdraaien op een minmumloon per lidstaat waar je je als werkgever aan moet houden. Op die manier halen we veel Midden-Europeanen uit de armoede. Bovendien mogen zij zich vrij vestigen.

Willen werken

Echter, dan storten wij onszelf als ‘rijk’ land in de armoede. Zolang Nederlanders weigeren te werken voor een loon dat net boven de uitkeringsgrens ligt, zal de Bulgaar met plezier hier komen werken en met zes man op één slaapkamer gaan liggen. De Bulgaar heeft met ons mimumloon een riant inkomen voor thuis.  Hoeveel huizen in aanbouw heb ik niet gezien in Polen en Oekraïne, die  bij elkaar verdient zijn in Duitsland, Nederland of Italië (in dat laatste land zijn de regels voor illegalen nog ondoorzichtiger).

Armoedeverdeling

Ik zie deze regel dan ook niet als oplossing van de armoede, maar meer als verdeling van de armoede over de hele EU. Hoe moet een land in opkomst met weinig middelen en nog geen goed daaiende productie zonder extra leningen aan een minimumbeloning voor iedereen komen?

Voor werk en inkomen zijn andere maatregelen nodig dan een eenvoudige wetgeving die minimumlonen garandeert. Als dit doorgaat, wie wordt er dan nog Z(elfstandig)P(professionel)’er of ZZP’er met risico’s als concurrentie met bijbehorende inkomensproblematiek zonder garantie.

Mentaliteit

Als zelfstandig ondernemer erger ik me mijn hele werkzame leven al aan de mentaliteit van de beroepswerkeloze , maar vooral aan de bureaucraten die deze beroepsgroep hebben gemaakt met hun zachte regelgeving. Wie niet wil of denkt niet te kunnen werken, mag thuisblijven. De bureaucraten zorgen via allerlei extra regeltjes dat het hen aan niets ontbreekt, zelf niet aan vrije tijd en een visakte.

Misschien lost deze financiele crisis dit probleem op, maar dan is een sterk beleid van hervormingen in Den Haag nodig. We moeten dan geen dictaten met betrekking tot het minimumloon krijgen en open grenzen uit Brussel, of angst hebben voor stemmenverlies bij de volgende verkiezingen. Dus eerst eigen personeel en dan van buiten. Deze regel geldt ook bij bedrijfsreorganisaties, waarom dan niet bij een nationale arbeidsreorganisatie?

Wil Brussel echt dat haar idealen worden ingevoerd, dan ook maar één en hetzelfde loon en sociaal beleid voor alle lidstaten. Zodat de niet-werkenden op haar begroting rusten en niet meer op de landelijke. Brussel bepaalt immers hoe het moet, wat wel mag en wat niet.

Ons bedrijf

Laten de tuinders nu niet denken dat ik buitenlandse werknemers wil weren uit de kas of uit de asperges. Nee, ik wil de beroepswerkeloze omscholen tot een normale arbeider die zijn eigen broek ophoudt en tevens het bedrijf van zijn werkgever in de benen houdt. We zouden een voorbeeld kunnen nemen aan China en Japan. Daar klaar je eenvoudig het werk niet om hét bedrijf maar όns bedrijf te laten floreren. En daarmee stellen we ons inkomen en de toekomst van onze kinderen veilig. Nederlanders zijn individualisten, ze denken eerst aan zichzelf en daarna pas aan het geheel, de maatschappij. Nederlanders verliezen daarmee uit het oog dat zij de maatschappij vormen.